So, back to reality…
Ξυπνάω μέσα στα νεύρα και τα μούτρα, ετοιμάζομαι γρήγορα γρήγορα να πάω να προλάβω το λεωφορείο. Χρόνος για πρωινό και στοιχειώδη καλλωπισμό: 0.
Φτάνω στη στάση του λεωφορείου και περιμένω να δω απ’ τις “έξυπνες” στάσεις σε πόσα λεπτά θα περάσει το λεωφορείο μου. Σε 10′. Εντάξει υπάρχουν και χειρότερα λέω, τι είναι δέκα λεπτάκια. Τα 10 λεπτάκια γίνονται 15 γιατί μάλλον, έχω μια υποψία, ότι αυτοί οι πίνακες τελικά, στους οποίους τόσο πολύ επενδύσαμε, δεν είναι και τόσο “έξυπνοι”… αλλά είναι σίγουρα “καλά παιδιά”…
Μερικές γιαγιάδες γκρινιάζουν που αργεί το λεωφορείο και με ρωτάνε τι ώρα θα περάσει. «Μισό λεπτάκι να πάρω τηλέφωνο τον οδηγό να ρωτήσω» απαντώ με μία μικρή δόση ειρωνίας και κατευθείαν κοκκινίζω.. τι μου φταίνε άλλωστε οι κακόμοιρες οι γιαγιάδες που όταν μου έλεγε ο μπαμπάς μου να βγάλω δίπλωμα προτιμούσα τις διακοπάρες στη Μύκονο και τώρα παλεύω με τα ΜΜΜ;;; Ο οδηγός εν τω μεταξύ, μπορεί να κόλλησε στην κίνηση (διόλου απίθανο), να πίνει έναν καφέ (πρέπει και αυτός να κάνει το διάλειμμα του) ή να τσακώνεται με τη γυναίκα στο κινητό γιατί οι μπάμιες δεν βγήκαν καλές… κάτι θα έχει ο άνθρωπος για να καθυστερεί ΚΑΘΕ μέρα να έρθει…
Τελικά, βλέπω το αγαπημένο και σωτήριο 550 να καταφτάνει και τις γιαγιάδες να σηκώνονται άρον άρον να προλάβουν να βρουν θέση να καθίσουν. Δίνουν μάχη, όχι αστεία. Βρίσκουν τη δύναμη και σε σπρώχνουν, σε χτυπάνε με την τσάντα στο κεφάλι στην ανάγκη. Και εγώ μισό κοιμισμένη σαν κοτόπουλο, απλά κάνω στην άκρη για να περάσουν όλοι γιατί δεν αντέχω τον συνωστισμό.
Κινδυνεύω βέβαια, να μείνω απ’ έξω οπότε ακολουθώ την τακτική των γιαγιάδων. Πατάω δύο, τρεις και έτσι μικροκαμωμένη που είμαι καταφέρνω και τρυπώνω.
Βάζω τ’ ακουστικά μου και το ταξίδι ξεκινά! Φυσικά τ’ ακουστικά από μόνα τους δεν αρκούν, γιατί όλοι βροντοφωνάζουν μέσα στο αυτί μου. Που τη βρίσκουν την όρεξη αναρωτιέμαι 7:30 το ΠΡΩΙ.
Δύο γυναίκες γύρω στα 40 συζητάνε για το τι γέννησε τελικά η Χοψονίδου (και αναρωτιόμουν). Η μια λέει αγοράκι και η άλλη κοριτσάκι αφού το άκουσε το πρωί στην εκπομπή της Μενεγάκη. Παρεπιπτόντως σχολιάζουν πόσο της πήγαινε αυτό το γαλάζιο φόρεμα που φορούσε, αλλά «τι ανάγκη έχει η Μενεγάκη;». Δύο γιαγιάδες συζητάνε για το τι θα μαγειρέψουν το μεσημέρι και πόσο έχουν ακριβύνει τα τρόφιμα στο super-market ακόμα και τα λαχανικά στη λαϊκή (άκουσον, άκουσον! στην λαϊκή!) και τελικά κατέληξαν να λένε για την εγγονή μιας γειτόνισσας που είναι ανύπαντρη η “καημένη” και κάτι δεν πάει καλά με αυτήν αφού έχει πατήσει τα 25… (Μήπως οι γιαγιάδες είναι βαλτές να με αγχώσουν;;; Θα το διερευνήσω κάποια άλλη στιγμή με το εσωτερικό εγώ μου).
Ένας παππούς παραδίπλα έχει πιάσει κουβέντα με έναν πιτσιρικά και του αναλύει πόσο έχουν αλλάξει οι γενιές. Τώρα λέει, γίνονται δεκτοί και οι gay και ο κόσμος έχει γεμίσει από δαύτους. Αλλά, βέβαια, με τον Τσίπρα πρωθυπουργό τι να περιμένει κάνεις, σχολιάζει ο ίδιος και συμπληρώνει: «Ε ρε μια χούντα που μας χρειάζεται». Και ο παππούς συνεχίζει ακάθεκτος «εγώ στα νιάτα μου θυμάμαι…». Ο πιτσιρικάς απλά κουνάει το κεφάλι του και σκέφτεται πότε θα φτάσει η ώρα να κατέβει και να γλιτώσει απ’ το μαρτύριο.
Παραδίπλα ένα ζευγάρι φιλιέται δίχως αύριο. Αρχικά, μου υπενθυμίζουν την κατάσταση μου, ότι είμαι μόνη σαν το λεμόνι (και κάπου εδώ έρχται στο μυαλό η γιαγιά που έλεγε για ράφια ΒΡΕ ΛΕΣ;) . Απ’ την άλλη σκέφτομαι «ουαου ορμές και όρεξη για φιλάκια, χαδάκια ΠΡΩΙ, ΠΡΩΙ». Φτιάχνω ιστορίες στο κεφάλι μου. Ίσως να έχουν καιρό να βρεθούν, ίσως δεν θα ξαναβρεθούν, διαφορετικά δεν μπορώ να το εξηγήσω αυτόν τον υπερβάλλοντα ζηλο.
Τραβάω το βλέμμα μου για να μη φανώ creepy και δεν ξέρω και που να κοιτάξω. Προσπαθώ να κοιτάξω λίγο έξω απ’ το παράθυρο αλλά δεν τα καταφέρνω αφού είμαι περιτριγυρισμένη από μαντραχαλάδες.
Ένας κύριος δίπλα μου με σκουντάει για να μου δώσει το εισιτήριο, να τον δώσω στον δίπλα, να το δώσει στον παραδίπλα για να το “χτυπήσει”. Υπάρχουν τόσοι νομοταγείς πολίτες σκέφτομαι, γιατί να μην πάει καλά η χώρα…Απλώνω λοιπόν, το χέρι μου με τα χίλια μου ζόρια, σηκώνομαι στις μύτες και το περνάω στον διπλανό μου. Φυσικά και χάνω την ισορροπία μου και πιάνομαι απ’ την μπλούζα του μπροστινού. Μουρμουρίζω ένα συγγνώμη γιατί είμαι και ευγενική.
Το περίεργο με το 550 είναι ότι έχει 550 στάσεις. Σταματάμε κάθε τρεις και λίγο, μπαίνει κι άλλος κόσμος γιατί φυσικά ” αν στριμωχτούμε λίγο, όλοι οι καλοί χωράμε”. “Μπορείτε να πάτε λίγο πιο μέσα;” Με ρωτάει μια γιαγιά. Ναι βέβαια, μισό λεπτό να πατήσω τον άλλον,να κάνω δύο πιρουέτες στο αέρα (ευτυχώς που μικρή έκανα μπαλέτο), να ανέβω στην πλάτη του για να χωρέσουμε ΟΛΟΙ.
Και δώστου του τα απότομα φρεναρίσματα του οδηγού και νιώθω λες και είμαι στο λούνα παρκ. Και νιώθω και έναν κύριο όλο πιο κοντά μου και προσπαθώ να απομακρυνθώ όσο πιο διακριτικά μπορώ. Δηλαδή, να κάνω μισό βήμα πίσω ή μπρος. Ούσα και κοντή δεν παίρνω πολύ καλό αέρα εδώ κάτω και νιώθω να πνίγομαι. Και κάπου εδώ σκέφτομαι τους στίχους του Παντελή Θαλασσινού «θα ‘θελα να είμαι εισιτήριο στην τσέπη σου» να μπορώ να χωράω παντού.
Εντάξει, έχω ακόμα μισή ώρα (αν υπολογίσεις και την κίνηση στην Κηφισίας) για να φτάσω. Υπομονή, λέω στον εαυτό μου. Έχω σκεφτεί ήδη σε ποια στάση κατεβαίνουν οι περισσότεροι προκειμένου να πάρω λίγο αέρα και να γύρω κάπου το κορμί μου. Εν τω μεταξύ από κάπου μου έρχεται και μια “ευχάριστη” μυρωδιά , την οποία δεν ξέρω αν μπορώ να αντέξω. Η ίδια μυρωδιά, Καλοκαίρι και Χειμώνα καλά δεν τους μίλησε κανένας για τα αποσμητικά;
Νόμιζα ότι θα λιποθυμήσω αλλά η τελικά επέζησα και έφτασα στον προορισμό μου μετά από 1.15 ώρα ταξίδι.
Σκέφτομαι όλους αυτούς τους υπέροχους προορισμούς που θα μπορούσα να έχω πάει σε 1.15 λεπτά. Και είναι αρκετοί. Ονειρεύομαι παραλίες και cocktails αλλά η πραγματικότητα με χτυπά κατακούτελα. Είμαι ήδη στο γραφείο, έτοιμη και καταϊδρωμένη να ξεκινήσω τη βάρδια μου.
Υ. Γ. Στην επιστροφή σκέφτομαι να δοκιμάσω την τύχη μου με τον ηλεκτρικό. Μοιράσου τη δική σου ιστορία στα ΜΜΜ και εμείς θα σου δώσουμε απλόχερα την συμπαράσταση μας και μπόνους ένα εισιτήριο.
Πηγή
ΤΗΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΑΡΘΡΩΝ ΕΧΕΙ Ο ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ Η ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ.
ΑΡΘΡΑ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΝΑ ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΩΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ ΜΑΣ.
tag"s
ΟΣΥ
