Σοβαρό κράτος vs κράτος μπανανία

Έπειτα από την «απελευθέρωση» των φορτηγών ελέω ΓΑΠ, προειδοποιούσαμε ότι όχι μόνο δεν θα υπάρχει καμία «ανάπτυξη», αλλά οι ελληνικοί δρόμοι θα μετατραπούν σε σφαγείο από αλβανικά, βουλγαρικά, σκοπιανά και άλλα φορτηγά που θα σπεύσουν να κανιβαλίσουν το δήθεν «Άνοιγμα ενός κλειστού επαγγέλματος». 

Το αποτέλεσμα; Οι έλληνες φορτηγατζήδες καταστράφηκαν, μιλάμε για οικογενειάρχες που έφερναν χρήμα στην ελληνική οικονομία και πλήρωναν τους φόρους τους. Και τώρα κάθε καρυδιάς καρύδι κυκλοφορεί ανενόχλητος στους δρόμους προκαλώντας σοβαρότατα και πολύνεκρα τροχαία. 

Ο λόγος λοιπόν που το επάγγελμα ήταν «κλειστό» δεν ήταν κάποια «αντι-νεοφιλελεύθερη εμμονή». Και όμως αυτό το μνημονιακό έγκλημα έγινε κανονικότητα, όπως ακριβώς πάει να γίνει και με τα ταξί. 

Μόνο θλίψη προκαλεί η σύγκριση με τις ΗΠΑ και την άμεση παρέμβαση του Μάρκο Ρούμπιο έπειτα από το δυστύχημα που προκάλεσαν τουρμπανοφόροι νταλικέρηδες.

 

 

https://www.olympia.gr/1635214/22/08/2025 - 17:45μμ

 

 

 

 

Προσφέρουν, στα αλήθεια, κάτι οι ανασχηματισμοί;

Αν η κυβέρνηση θέλει να αντιστρέψει, στο μέτρο του δυνατού, το εις βάρος της κλίμα, οφείλει να ανεβάσει καινούργιο έργο στη σκηνή. Διότι το παλιό κούρασε, προκαλεί θυμό σε πολλούς και εντείνει την απογοήτευση από τη διάψευση των προσδοκιών που επένδυσε το 41% του εκλογικού σώματος στη Νέα Δημοκρατία. 

ΚΩΣΤΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗΣ 12 Μαρτίου 2025 12:16

 

Πόσους, στα αλήθεια, ενδιαφέρει ένας ανασχηματισμός; Σίγουρα αυτούς που παίρνουν ή αφήνουν χαρτοφυλάκιο. Και τους συνεργάτες τους. Και τους μετακλητούς που θα πάρουν στη θέση όσων αποχωρήσουν με την απερχόμενη διοίκηση του υπουργείου. Αντε και τους ψηφοφόρους που θα προσδοκούν κανένα ρουσφέτι. Μέχρι εκεί. Το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινής γνώμης δεν δίνει δεκάρα. 

Άλλωστε και οι σχετικές μετρήσεις μας δείχνουν ότι οι πολίτες γνωρίζουν μόνο όσους βρίσκονται στα σημαντικά υπουργεία. Οι δε υφυπουργοί περνούν εντελώς απαρατήρητοι και η τοποθέτηση ή η απομάκρυνση τους συνδέεται πρωτίστως με εσωκομματικές ισορροπίες και γεωγραφικούς συσχετισμούς. Μετράμε πόσους έχει στην κυβέρνηση η Μακεδονία και πόσους η Κρήτη. 

Υποτίθεται ότι οι ανασχηματισμοί δίνουν πάντα το σήμα για μία επανεκκίνηση. Ναι, αλλά αυτό δεν περνάει και στην κοινωνία. Οι πολίτες, όταν αποτιμούν το κυβερνητικό έργο, δεν στέκονται στα πρόσωπα, αλλά σε όσα βελτίωσαν ή επιδείνωσαν την καθημερινότητα τους. Στην ουσία μικρή σημασία έχει, για τον πολίτη, αν ο Κωστής Χατζηδάκης πάει στο Μαξίμου και η Κεραμέως στο υπουργείο Οικονομικών. Ούτε αλλάζει κάτι στη ζωή του επειδή η Μενδώνη είναι αμετακίνητη στο υπουργείο Πολιτισμού. Σημασία έχει το έργο που παράγεται συνολικά από την κυβέρνηση. Εδώ βέβαια υπάρχει ένας αστερίσκος: αν οι πολίτες διαβάζουν ότι ο Πρωθυπουργός διαπραγματεύεται με στελέχη, ζυγίζει συνθήκες και ελέγχει ισορροπίες, τότε ο ανασχηματισμός επιδεινώνει περισσότερο τη συνολική εικόνα. Μεταξύ μας, ακόμα και το μέγεθος της κυβέρνησης, των πενήντα-εξήντα ατόμων, δεν είναι κολακευτικό για ένα σχήμα που, υποτίθεται, υπηρετεί το επιτελικό κράτος.

Αν, λοιπόν, η παρούσα κυβέρνηση θέλει να αντιστρέψει, στο μέτρο του δυνατού, το εις βάρος της κλίμα, οφείλει να ανεβάσει καινούργιο έργο στη σκηνή. Διότι το παλιό κούρασε, προκαλεί θυμό σε πολλούς και εντείνει την απογοήτευση από τη διάψευση των προσδοκιών που επένδυσε το 41% του εκλογικού σώματος στη Νέα Δημοκρατία. 

Έχει σκοπό (και επάρκεια…) η κυβέρνηση ώστε να προχωρήσει σε τολμηρές μεταρρυθμίσεις στην οικονομία, στην Υγεία και στη Δικαιοσύνη; Μπορεί να απευθυνθεί εκ νέου στην κοινωνία όχι ως ο μονόφθαλμος ανάμεσα στους τυφλούς, αλλά ως αξιόπιστη επιλογή διακυβέρνησης; Στο σημείο που έχουν περιέλθει τα πράγματα η δουλειά είναι εξαιρετικά δύσκολη. Οχι επειδή τα προβλήματα είναι μεγάλα, αλλά, κυρίως, επειδή το πλειοψηφικό κομμάτι της κοινής γνώμης έχει αποσύρει την εμπιστοσύνη του.

Κάποιοι αναφέρονται στην τελευταία ευκαιρία της κυβέρνησης. Είναι άγνωστο αν όντως υφίσταται αυτή η ευκαιρία ή τα πράγματα έχουν πάρει μη αντιστρέψιμη τροχιά. Μέχρι στιγμής καμία κυβέρνηση δεν έχει γλιτώσει από τη δεύτερη θητεία της.

 

 

 

 

 

Ζεις από θαύμα. Χώνεψέ το…

Η Ελλάδα δεν είναι απλώς μια χώρα στην οποία ζεις με “ατομική ευθύνη”. Είναι μια χώρα στην οποία η ίδια η επιβίωση εξαρτάται από το πόσο τυχερός θα σταθείς… 

 ΠΑΝΟΣ ΚΩΔΩΝΑΣ 18 Οκτωβρίου 2024 

 

Στην Ελλάδα, το «πάμε κι όπου βγει» δεν είναι απλώς μια φράση της καθημερινότητας, αλλά το σύνθημα ολόκληρης της κρατικής μηχανής. Το πρόσφατο περιστατικό, όταν συρμός του Προαστιακού εισήλθε στη γραμμή του Μετρό στη Δουκίσσης Πλακεντίας, αναδεικνύει ξανά το ίδιο ερώτημα: πόσο πιο κοντά στην καταστροφή πρέπει να φτάσουμε για να κάνει το κράτος επιτέλους τη δουλειά του; 

Και ας μην γελιόμαστε, αυτό δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός. Το έγκλημα των Τεμπών, ακόμα νωπό, μας θυμίζει ότι ζούμε σε μια χώρα όπου οι πολίτες κουβαλούν το συλλογικό τραύμα αλλά και τον διαρκή φόβο μιας επόμενης καταστροφής που μπορεί να χτυπήσει οπουδήποτε, οποτεδήποτε, σε ανύποπτο χρόνο. 

Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Όπου κι αν κοιτάξεις, βλέπεις τα σημάδια μιας χώρας σε μόνιμη αποσύνθεση. Δρόμοι γεμάτοι λακκούβες που μετατρέπονται σε παγίδες θανάτου, φανάρια χαλασμένα για μήνες, ανύπαρκτα πεζοδρόμια, και όλα αυτά σε πόλεις που διαφημίζονται ως ευρωπαϊκές. Τα δημόσια μέσα μεταφοράς λειτουργούν με την ευχή «να μην γίνει το κακό», ενώ η λέξη «συντήρηση» έχει διαγραφεί από το λεξικό των αρμόδιων. Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να καταλάβεις ότι το πρόβλημα είναι βαθιά συστημικό.

Το παράδειγμα του Προαστιακού δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου. Συνεχώς ακούμε για φθορές στις ράγες, για ελλείψεις στους ελέγχους και για ανεπάρκεια προσωπικού. Η υποστελέχωση, βέβαια, δεν είναι απλώς ένα διοικητικό πρόβλημα· είναι ένα καρκίνωμα που μαστίζει κάθε επίπεδο της δημόσιας διοίκησης και κοστίζει ζωές. Η «αυτορρύθμιση» των υποδομών και των υπηρεσιών αποτελεί μια επικίνδυνη ψευδαίσθηση, με τον πολίτη να αναγκάζεται να ζει, να κινείται και να εργάζεται σε συνθήκες όπου η ασφάλεια μοιάζει προαιρετική. 

Και δεν είναι μόνο οι σιδηρόδρομοι ή οι δρόμοι που απειλούν τη ζωή μας. Ας σκεφτούμε λίγο την υγεία. Τα νοσοκομεία, που κανονικά θα έπρεπε να είναι οι φάροι ασφάλειας και περίθαλψης, έχουν μετατραπεί σε χώρους όπου η ανεπάρκεια είναι καθημερινή. Ελλείψεις σε γιατρούς, βασικά υλικά και κτίρια που καταρρέουν. Σε μια χώρα που περηφανεύεται για τον πολιτισμό της, οι πολίτες φοβούνται μήπως αρρωστήσουν, γιατί το δημόσιο σύστημα υγείας μοιάζει ανήμπορο να τους προσφέρει ακόμα και τα στοιχειώδη. Οι λίστες αναμονής για μια απλή χειρουργική επέμβαση ή ακόμα και για μια απλή διάγνωση είναι εξωφρενικές. Ο σεβασμός στον άνθρωπο, στο αγαθό της περίθαλψης, έχουν πάει περίπατο.

Όταν το κράτος δεν μπορεί να εγγυηθεί τα βασικά, το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο: κάθε καλοκαίρι οι φωτιές σκοτώνουν ανθρώπους, κατακαίνε δάση και σπίτια, κάθε φθινόπωρο οι πλημμύρες σαρώνουν πόλεις και χωριά, και κάθε χειμώνα οι πολίτες εγκλωβίζονται με μερικούς πόντους χιόνι. Οι ίδιες καταστροφές, τα ίδια τραγικά γεγονότα επαναλαμβάνονται και θεωρούνται κανονικότητα, ενώ το κράτος, διαλυμένο και υποστελεχωμένο, παραμένει ανίκανο να δράσει προληπτικά. 

Και ας μη γελιόμαστε, η διαφθορά είναι κομμάτι αυτής της ιστορίας. Κάθε έργο που προορίζεται να προσφέρει ασφάλεια και ευημερία καταλήγει να είναι μέσο κερδοσκοπίας για λίγους, ενώ οι υπόλοιποι ζούμε βιώνοντας τις δραματικές συνέπειες. Έργα που γίνονται βιαστικά, χωρίς διαφάνεια και χωρίς πραγματική μέριμνα για τις ζωές των πολιτών. Η κακή διαχείριση δημόσιων υποδομών δεν είναι απλώς μια γραφειοκρατική δυσλειτουργία· είναι εγκληματική αμέλεια που κοστίζει ζωές. 

Και τι να πούμε για την παιδεία στην Ελλάδα; Τα σχολεία είναι παρατημένα, με κτίρια σε άθλια κατάσταση και ελλείψεις εκπαιδευτικών. Οι μαθητές στοιβάζονται σε τάξεις υπερφορτωμένες, ενώ οι εκπαιδευτικοί πασχίζουν να διδάξουν κάτω από αντίξοες συνθήκες. Η εκπαίδευση, που θα έπρεπε να είναι θεμέλιος λίθος του μέλλοντος αυτής της χώρας, θυσιάζεται στον βωμό της αδιαφορίας και της έλλειψης οράματος.

Η σκληρή πραγματικότητα είναι πως η χώρα αυτή λειτουργεί σαν μια ζωντανή παγίδα. Αν δεν καείς στις πυρκαγιές, αν δεν πνιγείς στις πλημμύρες, αν δεν σκοτωθείς σε κάποιο ατύχημα στους δρόμους ή τις σιδηροδρομικές γραμμές, θα συνεχίσεις να παλεύεις καθημερινά με την ανεπάρκεια και την αδιαφορία του κράτους. Και αν επιβιώσεις από όλα αυτά, το κράτος θα σε «επιβραβεύσει» με λογαριασμούς και φόρους που δεν μπορείς να πληρώσεις. 

Το κράτος, ανίκανο να αναλάβει τις ευθύνες του, μεταφέρει το βάρος στους πολίτες, αναγκάζοντάς τους να ζουν σε μια διαρκή κατάσταση φόβου και ανασφάλειας. Η καθημερινότητα στην Ελλάδα έχει μετατραπεί σε έναν αγώνα επιβίωσης, όπου η τύχη έχει τον πρώτο λόγο. 

Τελικά, η Ελλάδα δεν είναι απλώς μια χώρα όπου ζεις με την ατομική σου ευθύνη. Είναι μια χώρα όπου η ίδια η επιβίωση εξαρτάται από το πόσο τυχερός θα είσαι. Και όσο το «πάμε κι όπου βγει» συνεχίζει να αποτελεί το κυρίαρχο σύνθημα, οι τραγωδίες δεν θα είναι μόνο αναμενόμενες· θα είναι αναπόφευκτες. 

Δεν μας αξίζει να ζούμε σε μια χώρα όπου το ρίσκο της επιβίωσης είναι η καθημερινή πραγματικότητα, το καθημερινό άγχος. Δεν μας αξίζει να μην ξέρουμε από πού να φυλαχτούμε. Δεν μας αξίζει αυτή η αδιαφορία που μας καταδικάζει να βασιζόμαστε στην τύχη και όχι σε ένα σύστημα που λειτουργεί. Σε ένα σύστημα που λειτουργεί όπως πρέπει, χωρίς αστερίσκους.

 

 

 

 

Τραγικά δυστυχήματα, ιδιωτικοποιήσεις και «ανθρώπινα λάθη» (ή αλλιώς, η ίδια μπαρούφα της «ατομικής ευθύνης ξανά και ξανά)

Υβόννη Πολυγένη / thecommonsense?

Λέγεται ότι ακόμη και η σκληροπυρηνική Μάργκατετ Θάτσερ έβλεπε με σκεπτικισμό την ιδιωτικοποίηση των Βρετανικών Σιδηροδρόμων. Όντως, αν και η Μάργκαρετ Θάτσερ εφάρμοσε σκληρές νεοφιλελεύθερες πολιτικές, δεν προχώρησε στην πλήρη ιδιωτικοποίηση της εθνικής υποδομής των σιδηροδρόμων. Αυτό ήταν έργο που ολοκληρώθηκε από τον διάδοχο της, Τζον Μέιτζορ, το 1993. Σύμφωνα με το αρχείο ατυχημάτων του Βρετανικού Σιδηροδρόμου στην Wikipedia, εύκολα βλέπει κάποιος ότι η ιστορία της Βρετανίας είναι συνυφασμένη με τα σιδηροδρομικά δυστυχήματα. Συγκεκριμένα, από το 1830-1922 είχαν συμβεί περισσότερα των 150 δυστυχημάτων, από το 1923 έως το 1947 ακριβώς 66, και από το 1948 έως και την ιδιωτικοποίηση του 1993, 146 δυστυχήματα. Ένα από τα σοβαρότερα δυστυχήματα της μοντέρνας προ-ιδιωτικοποιήσεων περιόδου, ήταν αυτό στο Clapham τον Δεκέμβριο του 1988. 

Νωρίς το πρωί, στις 7:18 π.μ. δηλαδή, το τραίνο κατευθυνόμενο από το Μπάσινγκστοουκ προς το Λονδίνο, με γεμάτα και τα 12 βαγόνια του, πλησίαζε στο Clapham, όταν είδε ότι το σήμα μπροστά του να αλλάζει από πράσινο (προχωρώ), σε κόκκινο (κίνδυνος). Ο οδηγός επικοινώνησε αμέσως με τον υπεύθυνο σηματοδότησης, ο οποίος του είπε ότι δεν υπήρχε τίποτα λάθος στο σήμα και προχώρησε, με αποτέλεσμα στις 8:10 να συγκρουστεί με ένα άλλο τραίνο. Ένα τρίτο τραίνο, άδειο, που περνούσε από παρακείμενη γραμμή συγκρούστηκε με τα συντρίμμια. Μια τέταρτη αμαξοστοιχία, είδε τα άλλα τραίνα και κατάφερε να σταματήσει, αν και το σήμα που έπαιρνε ήταν πορτοκαλί (προχωρήστε με προσοχή), αντί για κόκκινο. Το αποτέλεσμα ήταν 35 νεκροί, 69 σοβαρά τραυματίες και 415 ελαφρά τραυματίες. Ο κρατικός μηχανισμός, παρότι ο σιδηρόδρομος βρισκόταν σε κοπή, λειτούργησε άμεσα και ο τελευταίος βγήκε από το τραίνο την ίδια μέρα νωρίς το απόγευμα. 

Στην ιστορία αυτή, μάλλον θεωρείτε ότι για το δυστύχημα ευθύνεται ένα «ανθρώπινο λάθος», αυτό του υπεύθυνου σηματοδότησης που έδωσε εντολή στον οδηγό να προχωρήσει. Όμως δεν είναι έτσι. Ακόμη και για ένα ανθρώπινο λάθος μπορεί να ευθύνονται πολλοί άλλοι και διαφορετικοί παράγοντες. Η σύγκρουση ήταν στην πραγματικότητα ένα αποτέλεσμα βλάβης στην καλωδίωση της σήμανσης και αυτό εμμέσως σημαίνει ότι ο υπεύθυνος σηματοδότησης ήταν ο κύριος αίτιος του δυστυχήματος. Όμως μια ανεξάρτητη έρευνα με πρόεδρο τον Antony Hidden, σύμβουλο της Βασίλισσας Ελισάβετ, έδειξε ότι ο υπεύθυνος σηματοδότησης ουδέποτε είχε ενημερωθεί για το ότι ο τρόπος εργασίας του ήταν λανθασμένος, ότι κανείς δεν τον είχε ελέγξει, αλλά και το ακόμη χειρότερο, ήταν η δέκατη τρίτη συνεχόμενη μέρα εργασίας του. Ο Antony Hidden στο πόρισμά του αναγνώρισε ότι η γενικότερη κουλτούρα εργασίας στους σιδηροδρόμους ήταν λανθασμένη, κι ότι κανονικά χρειαζόταν περισσότερη επιτήρηση ή επιθεώρηση, κι ότι όλη η καλωδίωση στους σιδηροδρόμους απαιτούσε αλλαγή. 

Τραγικά δυστυχήματα σαν κι αυτό στο Clapham ήταν βούτυρο στο ψωμί των υπέρμαχων της ιδιωτικοποίησης εθνικών υποδομών. Όμως από το 1994, και ακόμη περισσότερο το 1995, που πλέον είχε ολοκληρωθεί η ιδιωτικοποίηση, τα σιδηροδρομικά δυστυχήματα δεν σταμάτησαν. Αντιθέτως, ένα από τα σοβαρότερα δυστυχήματα συνέβη το 1999, με 31 νεκρούς και 417 τραυματίες, στο Πάντινγκτον του Λονδίνου, όταν δύο τραίνα συγκρούστηκαν, με το ένα από τα δύο να έχει περάσει με κόκκινο σήμα. Ο οδηγός του τραίνου και αποδιοπομπαίος τράγος, Μάικλ Χόντερ, που ήταν μόλις 31 ετών και δούλευε στον σιδηρόδρομο μόλις 2 εβδομάδες, πέθανε άμεσα μετά τη σύγκρουση, κι έτσι δεν μπόρεσαν οι ελεγκτές να μάθουν γιατί δεν είχε σταματήσει στο σήμα. Και θα ήταν εύκολο να υποθέσουμε ότι πρόκειται για ανθρώπινο λάθος και να το ρίξουμε στον Χόντερ, αλλά η έρευνα έδειξε κάτι άλλο σημαντικότερο: ο Χόντερ είχε λάβει ελαττωματική εκπαίδευση σε τουλάχιστον δύο πράγματα: την αξιολόγηση δεξιοτήτων χειρισμού μιας κατάστασης και στις ειδοποιήσεις για τοπικά περιστατικά. 

Κάποιος στο σημείο αυτό μπορεί να υποθέσει ότι πρόκειται για δύο τραγικά συμβάντα, ανεξάρτητα μεταξύ τους κι ότι η ιδιωτικοποίηση δεν έχει άμεση σχέση με αυτά. Η ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων στο Ηνωμένο Βασίλειο για την περίοδο 1995-2020 παρουσίασε 49 δυστυχήματα (παρά το γεγονός ότι θεωρούνται από τους ασφαλέστερους της Ευρώπης κι ο ασφαλέστερος τρόπος μετακίνησης στην Βρετανία), εκ των οποίων – κι ευτυχώς – ελάχιστα ήταν πολύνεκρα, όμως για τους Βρετανούς η ιδιωτικοποίηση των τραίνων έχει «πεθάνει». 

 ..........................................

Και πραγματικά, όταν συμβαίνει ένα τραγικό γεγονός, το πιο απλό είναι να το προσωποποιήσεις ρίχνοντας την ευθύνη σε έναν, όμως ταυτόχρονα είναι και το πιο βολικό για όλους αυτούς σε υψηλότερες θέσεις που μπορούν να κρυφτούν πίσω από αυτό το άτομο. Όπως και στην δική μας περίπτωση των Τεμπών. 

Λίγο πολύ η ιστορία είναι γνωστή. Το 2011 ξεκινά ένα μπαράζ απαξίωσης του ΟΣΕ ως του πιο ζημιογόνου οργανισμού στην Ευρώπη. Η ελληνική πολιτεία που έπαιρνε πακέτα επιδοτήσεων για τον ΟΣΕ, τα παρακρατούσε για έτη σπρώχνοντας τον οργανισμό στον ιδιωτικό δανεισμό, που στο 70% αφορούσε τις υποδομές. Η απαξίωση συνεχίστηκε και από τα ΜΜΕ για το υπέρογκο κόστος λειτουργίας, τους υπέρογκους μισθούς των εργαζομένων, για την κακή ποιότητα υπηρεσιών, όταν για χρόνια οι τότε κυβερνήσεις πλήρωναν υπέρογκα κονδύλια σε εργολάβους για να την ανακαίνιση γραμμών που δεν λειτούργησαν, όπως παραδείγματος χάριν η γραμμή Κόρινθος- Άργος – Σπάρτη – Καλαμάτα, το 2010 που τελικά δεν λειτούργησε ποτέ. Υπέρογκα ποσά δόθηκαν και για την προμήθεια ηλεκτραμαξών στην Siemens ενώ δεν υπήρχε δίκτυο για να λειτουργήσουν και που όταν λειτούργησαν είχαν και πρόβλημα στους τροχούς. Κι ενώ η Siemens θα έπρεπε να προβληματίζει, η συνεργασία συνεχίστηκε με την Siemens Mobility,το 2019 να καλείται έναντι ποσού 19.300 ευρώ συν ΦΠΑ με απευθείας ανάθεση να «μακιγιάρει», δηλαδή να ανακαινίσει παλιές ηλεκτράμαξες. Παρά όμως τα όσα λέγονταν και γίνονταν η ΤΡΑΙΝΟΣΕ, που παραχωρήθηκε στην Ferrovia dello Stato Italiane, ήταν κερδοφόρα το 2011. Ακόμη και «Το Βήμα» έγραφε το 2013 για την κερδοφορία της ΤΡΑΙΝΟΣΕ. 

Το 2017 έρχεται η σειρά της ιδιωτικοποίησης. Το κοστοβόρο κομμάτι των υποδομών παραμένει στο δημόσιο, ενώ το δυνητικά κερδοφόρο της λειτουργίας και εκμετάλλευσης πάει στην Ferrovie dello Stato Italiane – FSI, ως μνημονιακή υποχρέωση, για 45 εκ. ευρώ και μετονομάζεται μετά από μια μεταβατική περίοδο σε Hellenic Train το 2021. Βελτιώθηκαν όμως οι υπηρεσίες; Όχι! 

Τραίνα που ήταν υπεύθυνα για καθυστερήσεις και οι Ελβετοί έστειλαν για σκραπ, αποσύροντας τα από τους σιδηροδρόμους τους, η Hellenic Trains τα έβαλε στο Αθήνα-Θεσσαλονίκη. Μόλις τον Γενάρη του 2023, φαίνεται ότι η ΡΑΣ έριχνε συνέχεια πρόστιμα προς την Hellenic Train για πληθώρα προβλημάτων. 

Σύμφωνα με άρθρο του Παρατηρητηρίου Observatorio Balcani e Caucaso Transeuropa, του 2020, οι ελληνικοί σιδηρόδρομοι είναι φτωχοί σε υπηρεσίες και ανταγωνισμό και πλούσιοι σε προβλήματα, τονίζοντας παράλληλα ότι οι κρατικές επιδοτήσεις γίνονται χωρίς κανέναν έλεγχο. 50 εκ. το χρόνο για 10 + 5 χρόνια συν ΦΠΑ., με μια σύμβαση που σύναψε το 2022 η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, και περιλαμβάνει την επιδότηση των άγονων γραμμών, ανάμεσά τους και το δρομολόγιο Αθήνα-Θεσσαλονίκη! Όσο για τις υπόλοιπες ελλείψεις σε τεχνικά συστήματα και υποδομές, όλοι τα έμαθαν τις τελευταίες μέρες όποτε δε χρειάζεται να γίνει και λόγος. 

Αν πάντως ακόμη θεωρείτε ότι η ιδιωτικοποίηση και παραχώρηση έργων στους ιδιώτες είναι πανάκεια για μια εθνική υποδομή, ξανασκεφτείτε το! Το έργο της σηματοδότησης των σιδηροδρόμων με το σύστημα ETCS (European Control Train System) παραχωρήθηκε με την Σύμβαση 717 το 2014 στην κοινοπραξία μεταξύ ΤΟΜΗΣ (θυγατρική του Άκτωρα) και της γαλλικής Alstrom, και την Σύμβαση 10005 με την ΤΕΡΝΑ και την γαλλική Thalis. Το «Έθνος», από το 2022, είχε δημοσιεύσει με την παραίτηση του Χρήστου Κατσιούλη από την ΕΡΓΟΣΕ, τα προβλήματα που οι συμβάσεις αυτές είχαν δημιουργήσει και τις αδικαιολόγητες καθυστερήσεις που είχαν παρουσιάσει. 

Το πιο εύκολο, το πιο βολικό ήταν αυτό που έγινε αμέσως μετά την τραγωδία, με ένα διάγγελμα που χωρίς να έχει προηγηθεί καμία έρευνα, χωρίς να έχει δικαστεί, η κατηγορία προσωποποιήθηκε στον σταθμάρχη. Και που, επειδή πολλά έχουν ακουστεί, μένει να αποδειχτεί το πως πήρε αυτή τη θέση. Κανείς δεν λέει ότι δεν έκανε λάθος. Προφανώς όμως για να φτάσει στο λάθος του ο σταθμάρχης, πολλά «ατομικά λάθη» έχουν προηγηθεί, λάθη συστημικά και πολιτικά. 

… 

ΥΓ1: αν ακόμα αναρωτιέστε γιατί η εταιρεία δεν πρόκειται να δώσει αποζημιώσεις, είναι γιατί τα τσακάλια των Βρυξελλών έχουν φροντίσει γι’ αυτό. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τον Κανονισμό (ΕΚ) αριθ.1371/2007 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 23ης Οκτωβρίου 2007 σχετικά με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των επιβατών σιδηροδρομικών γραμμών, άρθρο 26 παρ.1-5 που μπορείτε να διαβάσετε εδώ έχουν προβλεφθεί όλες οι παράμετροι που θα μπορούσαν να καλύψουν τις σιδηροδρομικές εταιρείες (τον ιδιώτη) από αποζημιώσεις, και που με μεγάλη επιτυχία τα ρίχνουν όλα στην «ατομική ευθύνη». 

ΥΓ2: ο νέος Υπουργός Μεταφορών κος. Γεραπετρίτης (ΤΕΡΝΑ) στις δηλώσεις του είπε ότι μέχρι το 2017, είχαν ολοκληρωθεί τα έργα σηματοδότησης που είχε αναλάβει οι εταιρείες (μαζί και η ΤΕΡΝΑ) σε και από το 2017 έως το 2019 καθυστέρησαν, για να γίνει νέα σύμβαση το 2021. Δεν γνώριζε ο κος. Καραμανλής για την τεράστια αυτή σύμβαση; Επίσης είπε ότι θα ολοκληρωθούν μέσα σε ένα έτος. Δηλαδή, τα έργα που αφορούν το μεγαλύτερο μέρος του δικτύου, θα μπορέσουν να ολοκληρωθούν τα έργα εντός ενός έτους όταν δεν τα ολοκλήρωσαν τόσα χρόνια; 

ΥΓ3: σίγουρα θα υπάρχουν κάποιοι που θεωρούν ότι ο ιδιωτικός τομέας λειτουργεί καλύτερα από το δημόσιο. Στις ΗΠΑ, που οι σιδηρόδρομοι δεν ήταν ποτέ έργο του δημοσίου, από το 1990 έως το 2021 συνέβησαν (με βάση τα στοιχεία του Υπουργείου Μεταφορών) 54.539 δυστυχήματα, κατά μέσο όρο 1.704 τον χρόνο, με περίπου 3.000 νεκρούς ανά έτος. Μάλλον είναι τόσο συνηθισμένοι με τα σιδηροδρομικά δυστυχήματα εκεί, που δεν γίνεται καν είδηση… 

 

*Φωτογραφία εξωφύλλου: Σταθμός Λαρίσης, 1990. Γενική απεργία ενάντια στο κυβερνητικό σχέδιο ιδιωτικοποιήσεων. / Σπύρος Στάβερης /LIFO

 

 

 

Κροκοδείλια δάκρυα

 

{{{ Και μόνο το γεγονός, ότι αναγκάστηκαν  οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να γίνουν δημοσιογράφοι , αυτό και μόνο τα λέει ΟΛΑ }}}  

Η δημοσιογραφία πρέπει να είναι το «αγκάθι» στην Κοινωνία, για να την ξυπνά, να την αφυπνίζει, να την ενεργοποιεί. Όχι να την κρατάει σε βαθύ ύπνο. 

 Βασίλης Αγγελόπουλος • vaggelopoulos@naftemporiki.gr 

 

Σε στιγμές τραγωδίας, το καλύτερο αντίδοτο για την Κοινωνία, πρέπει να είναι η σιωπή. Η σύγκρουση των δύο τρένων στα Τέμπη, βύθισε στο πένθος ολόκληρη τη χώρα. Οι στιγμές είναι δύσκολες, πρέπει όλοι να σταθούμε στο πλευρό των οικογενειών, που τόσο άδικα, έχασαν τα αγαπημένα τους παιδιά, τους δικούς τους ανθρώπους… 

Τα αντανακλαστικά που επέδειξε η Κοινωνία, λίγες ώρες μετά το τραγικό συμβάν, δείχνουν ότι διαθέτει ακόμα σφυγμό. Μέσα από τη σιωπή και τον θρήνο, εκατοντάδες συμπολίτες μας, βρέθηκαν στα νοσοκομεία όλης της χώρας, για να δώσουν αίμα. Οι τραυματίες είναι πολλοί, κάθε φιάλη αίμα που προσφέρουμε είναι πολύτιμη. Ειδικά τα νέα παιδιά, που κάποια από αυτά έχασαν τους φίλους τους, έδειξαν την ανθρωπιά τους. Ας παραδειγματιστούμε όλοι από αυτά. Είναι το μέλλον της Κοινωνίας, έχουν χτυπηθεί τόσο πολύ τα όνειρά τους και οι επιθυμίες τους, όλα αυτά τα δύσκολα μνημονιακά χρόνια, που τους αξίζουν διπλά μπράβο για το θάρρος τους. Για την αυταπάρνηση και για την καθαρότητα της ψυχής τους. Μια καθαρότητα ζηλευτή, που αρκετοί από εμάς, που μεγαλώσαμε πια, αναζητούμε μάταια για να βρούμε. 

Η Κοινωνία όμως δεν είναι ξεκομμένη από εμάς, που ασκούμε το επάγγελμα (λειτούργημα για ορισμένους αιθεροβάμονες, όπως ο υπογράφων) της δημοσιογραφίας. Είμαστε κομμάτι της, συμμετέχουμε ενεργά στα δρώμενα, πολλές φορές καθορίζουμε τις εξελίξεις. Ο ρόλος μας είναι κρίσιμος και εν πολλοίς ο τρόπος που κάνουμε τη δουλειά μας, έχει αντίκτυπο στην ίδια την ποιότητα της Δημοκρατίας. Μέσα από τέτοιες τραγωδίες, η αυτοκριτική πρέπει να είναι κάτι παραπάνω από υποχρέωση. Είναι αναγκαία συνθήκη. 

Οι σιδηρόδρομοι της χώρας βρίσκονται εκεί. Μαζί και τα προβλήματά τους, εδώ και χρόνια. Μέσα σε λίγες ώρες μετά την τραγική σύγκρουση των δύο τρένων, κατάφερε η ελληνική δημοσιογραφία να ενημερώσει τους πολίτες για τα προβλήματα αυτά. Μάθαμε για τις φωτοσημάνσεις που δεν υπήρχαν, για τα συστήματα τηλεδιοίκησης που αποτελούν ακόμα «κενό γράμμα». Θυμηθήκαμε ακόμα και εκείνους τους συνδικαλιστές, που επίμονα με ανακοινώσεις τους, σχεδόν προφητικά είχαν προαναγγείλει την τραγωδία των Τεμπών. 

Αλήθεια, πού ήταν η ελληνική δημοσιογραφία όλο το προηγούμενο διάστημα; Οι ευθύνες είναι βαρύτατες και, αν δεν κάνουμε την αυτοκριτική μας, μόλις σβήσουν τα φώτα, τότε θα είμαστε άξιοι της (αξιοθρήνητης) μοίρας μας. Ναι, υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις. Δεν πρέπει να είμαστε ισοπεδωτικοί. Υπήρξαν και υπάρχουν συνάδελφοι που κάνουν εξαιρετική δουλειά. Πρέπει όμως να παραδεχτούμε με παρρησία, απευθυνόμενοι προς τους πολίτες, ότι το πρόσημο για την αποτελεσματικότητά μας, συνολικά ως κλάδος, είναι αρνητικό. Για την ποιότητα της ενημέρωσης, για την μη άσκηση της ενδεδειγμένης κριτικής προς την εκάστοτε εξουσία, που έχει ως αποτέλεσμα να μην ασκείται η ανάλογη πίεση προς τους κυβερνώντες. Έτσι, ορισμένοι εξ αυτών επαναπαύονται στις επίπλαστες (ενίοτε και… δημοσκοπικές) δάφνες που έχουν δημιουργήσει τριγύρω τους οι πάσης φύσεως κηφήνες και παρατρεχάμενοι και έτσι αδυνατούν να δουν το προφανές για να το διορθώσουν. 

Η δημοσιογραφία πρέπει να είναι το «αγκάθι» στην Κοινωνία, για να την ξυπνά, να την αφυπνίζει, να την ενεργοποιεί. Όχι να την κρατάει σε βαθύ ύπνο, όπως συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό στη χώρα. Έτσι, φτάσαμε στο σημείο να θρηνούμε δεκάδες αδικοχαμένα νέα παιδιά. 

 Έστω και τώρα, ας αναλογιστούμε και εμείς την ευθύνη που έχουμε, απέναντι στην Κοινωνία. Ας κάνουμε (επιτέλους) τη δουλειά μας. Ο καθένας από το μετερίζι του. Όχι άλλα (τηλεοπτικά και όχι μόνο) κροκοδείλια δάκρυα. Το χρωστάμε σε αυτά τα αδικοχαμένα παιδιά. Σε αυτές τις οικογένειες που θρηνούν. Το χρωστάμε στον ίδιο μας τον εαυτό.

 

 

 

ΟΑΣΘ: Νόμιμη έκρινε το Εφετείο την 24ωρη απεργία της 12ης Μαΐου

Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί όλες οι απεργίες που έχουμε κάνει τόσα χρόνια βγήκαν  παράνομες και καταχρηστικές; Ο αγώνας των εργατών ήταν από πριν ΞΕΠΟΥΛΗΜΕΝΟΣ κορόιδα ...

Νόμιμη κρίθηκε τελικά από το Εφετείο Θεσσαλονίκης, η 24ωρη απεργία που προκήρυξε για τις 12 Μαΐου το Συνδικάτο των εργαζομένων του ΟΑΣΘ. Κατά της απεργίας είχε προσφύγει στη Δικαιοσύνη η διοίκηση του Οργανισμού και παρότι το Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης, επικαλούμενο τυπικούς λόγους, την έκρινε παράνομη. 

Ακολούθησε έφεση των εργαζομένων προκειμένου η κινητοποίηση να καταστεί αναδρομικά νόμιμη, κάτι που τελικώς επιτεύχθηκε με την απόφαση του Εφετείου. 

Στο μεταξύ, αύριο θα συζητηθεί στο Πρωτοδικείο η νέα αγωγή της διοίκησης του ΟΑΣΘ κατά της 24ωρης απεργίας που προκήρυξε για την Τετάρτη, 1η Ιουνίου, το Συνδικάτο των εργαζομένων του Οργανισμού. 

Οι βασικές διεκδικήσεις των εργαζομένων είναι- σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά - η υπογραφή της νέας επιχειρησιακής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, το περιεχόμενο της οποίας είναι συμφωνημένο από το Δεκέμβριο του 2021, και η επαναφορά των δύο επιδομάτων, θέσης ευθύνης και ανθυγιεινού. 

 Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ 

 

Περί νοικοκυραίων. Το 1992 και σήμερα...

Ανεβάζω ολόκληρο το άρθρο αλλά εμένα με ενδιαφέρει μόνο το κομμάτι για τις αστικές συγκοινωνίες . Και θα θέσω το εξής ερώτημα . Γιατί το 1992 αντέδρασαν τόσο έντονα οι « συντεχνίες » ενώ το 2020 έβγαλαν το σκασμό τους και κρυφτήκαν όλοι ; Και ο λόγος είναι προφανής ....

Και για να δώσετε και εσείς σωστή απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα πρέπει πρώτα να το τοποθετήσετε στο σωστό χρονικό πλαίσιο . Δηλαδή τι γίνεται στην υπόλοιπη ΕΕ τη συγκεκριμένη περίοδο .

Το 1992 άλλα γίνονταν στην Ευρώπη  (τακτικές τύπου  thacher ) αλλά ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αποφάσισε να τα δώσει στους ίδιους τους εργαζόμενους.

Το 2020 άλλα γίνονται στην Ευρώπη  (1370 /2007 EE  ) αλλά ο Κυριάκος Μητσοτάκης - συμφώνησε με το πανούργο σχέδιο του καραμανλή του τρίτου - και έτσι αποφάσισε να τα δώσει ( συγκαλυμμένα το 1/3 και χωρίς διαγωνισμό ) σε ιδιώτες. (τακτική τύπου thacher )

Πίσω από τους ''νοικοκυραίους του καραμανλή '' κρύβονται πολιτικοί - φίλοι - συγγενείς και οι ίδιες οι « συντεχνίες » που το 1992 έφεραν τόση αναστάτωση ενώ το 2020 τα κονομάνε όλοι μια χαρά ( χωρίς να έχουν βάλει ούτε ένα ευρώ ) και δεν βγάζει κανείς τους άχνα. 

Και ζήσαν αυτοί καλύτερα ...

Του Σπύρου Δημητρέλη

Η λέξη "νοικοκυραίοι” είναι φορτισμένη στην Ελλάδα. Όσοι έζησαν και θυμούνται τη διακυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη την περίοδο 1990-1993, ίσως τη μοναδική απόπειρα πραγματικών μεταρρυθμίσεων στη χώρα κατά τη μεταπολίτευση -με δεύτερη αλλά πολύ πιο light την περίοδο Σημίτη και εξαιρουμένης της περιόδου των μνημονίων- θυμούνται και ποιοί είχαν χαρακτηριστεί υποτιμητικά ως "νοικοκυραίοι”. Ήταν οι νέοι ιδιοκτήτες των αστικών λεωφορείων της Αθήνας μετά την ιδιωτικοποίηση της τότε, άκρως προβληματικής, ΕΑΣ. Οι αστικές συγκοινωνίες είχαν δοθεί στους ίδιους τους εργαζόμενους με τη μορφή της ιδιοκτησίας των οχημάτων και η αλλαγή αυτή είχε προκαλέσει πρωτοφανείς αντιδράσεις συντεχνιακού χαρακτήρα με πρωταγωνιστές τους συνδικαλιστές Κολλά και Σταμούλο. Καθημερινή ένταση στην Αθήνα, αστικές συγκοινωνίες με στρατιωτικά οχήματα και επεισόδια τριτοκοσμικού χαρακτήρα με ξεβρακώματα των "νοικοκυραίων” μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες.

Η λέξη "νοικοκυραίοι” δαιμονοποιήθηκε από το λαϊκιστικό μπλόκ της ελληνικής κοινωνίας. Έγινε κάτι σαν βρισιά στα χείλη του αριστερίζοντα λαϊκισμού, κυρίαρχου ρεύματος στη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Ο νοικοκυραίος, ο άνθρωπος που έχει μετρημένη ζωή, προσπαθεί με καθημερινό μόχθο να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του, έχει έναν σταθερό αξιακό κώδικα ζωής, απεχθάνεται τις ακρότητες και γνωρίζει ότι για να μείνουν όλα ισορροπημένα και σταθερά πρέπει να πασχίζει καθημερινά με τη δουλειά του και τη στάση του, έγινε κάτι σαν μομφή. Ο νοικοκυραίος, αυτή η λέξη που πιθανότητα δεν συναντάται σε άλλη γλώσσα, συναντάται στην Ελλάδα σε διάφορους πολιτικούς χώρους. Από τη δεξιά έως και την αριστερά. Είναι στάση ζωής και αποτελεί αυτό που λέμε τη ραχοκοκαλιά του μεσαίου χώρου.

Αυτός ο κόσμος, όπως δείχνουν και οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, νοιώθει αλλεργία στις εξελίξεις. Αν και θύμωσε με τον ανόητο αστυνομικό στη Νέα Σμύρνη που ξυλοκόπησε έναν πολίτη (όσο προκλητικός και αν ήταν αυτός απέναντι σε ένα όργανο της τάξης), σοκαρίστηκε με τις εικόνες του όχλου που προσπαθούσε να δολοφονήσει τον πεσμένο στον δρόμο αστυνομικό. Ο κόσμος των νοικοκυραίων έχει κουραστεί από το συνεχές lockdown αλλά ανατριχιάζει όταν βλέπει κόμματα εξουσίας να καλούν τους πολίτες σε διαδηλώσεις στις πλατείες επειδή τάχα "κινδυνεύει η δημοκρατία”. Είναι ο ίδιος κόσμος που βλέπει με αποτροπιασμό πολιτικές δυνάμεις στη χώρα να κόπτονται για τη δήθεν παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του καταδικασμένου δολοφόνου τρομοκράτη Κουφοντίνα. Είναι ο ίδιος κόσμος που είδε τον αστυνομικό και πάλι στη γειτονιά του και ανακουφίστηκε γιατί θα του προστατεύσει την περιουσία και τα παιδιά του. Είναι ο κόσμος που επλήγη από τα μνημόνια αλλά πραγματικά γονάτισε από τη φορολογία την περίοδο 2015-2019.

Αυτόν τον κόσμο, τον κόσμο των νοικοκυραίων, επικαλέστηκε -αν μέτρησα καλά- τέσσερις φορές στην πρόσφατη παρουσία του στη Βουλή για τη συζήτηση αναφορικά με τα τελευταία γεγονότα στις πλατείες, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Αλέξης Τσίπρας. Επικαλέστηκε τους νοικοκυραίους για να πει ότι η ελληνική κοινωνία έχει αγανακτήσει με την "αστυνομική αυθαιρεσία” που υποδαυλίζεται "από την ανοχή της κυβέρνησης”. Στην ίδια ομιλία ο κ Τσίπρας αποκάλεσε τον Κουφοντίνα "καταδικασμένο δολοφόνο τρομοκράτη”.

Το ότι ο αριστερίζων πόλος του ελληνικού πολιτικού συστήματος ανακάλυψε με την καλή έννοια πλέον τους νοικοκυραίους, έστω και μετά από τρείς δεκαετίες, το λες και πρόοδο. Μένει να δούμε βέβαια αν είναι μια σημαία ευκαιρίας για τον ημιθανή στις δημοσκοπήσεις ΣΥΡΙΖΑ που αναζητά το δημοσκοπικό τίναγμα του απινιδιωτή ή μια πραγματική αλλαγή στάσης και έναρξη πορείας προς την κανονικότητα του μεσαίου χώρου. Θα δείξει. Μέχρι τότε αυτό που μπορεί απλά να πει κάποιος στην αξιωματική αντιπολίτευση είναι: "Καλώς ήρθατε στον κόσμο των νοικοκυραίων. Ποτέ δεν είναι αργά”.

 

Από τη "μικρή ΔΕΗ" στον "μικρό ΟΑΣΘ"

Χρήστος Μάτης 

Διάφορα σενάρια κυκλοφορούν τις τελευταίες ημέρες για τη συμφωνία του Υπουργείου Μεταφορών με τα ΚΤΕΛ για την ανάληψη μέρους του συγκοινωνιακού έργου της Θεσσαλονίκης.Ασφαλώς το οικονομικό περιεχόμενο αφορά λογιστές, οι οποίοι θα κρίνουν εάν είναι επωφελής ή όχι συμφωνία αν και το ζήτημα είναι τι σημαίνει "επωφελής". Υπάρχει μεγαλύτερη ωφέλεια για μια κοινωνία από την ύπαρξη συγκοινωνίας, η οποία της διασφαλίζει ότι θα μετακινείται;

Σε κάθε περίπτωση, όμως δεν αλλάζει τίποτε από τη φιλοσοφία της λειτουργίας του ΟΑΣΘ από το 1957. Το κράτος αναθέτει σε κάποιον ιδιώτη να κάνει μια δουλειά για την οποία τον πληρώνει.Απλώς στη θέση του "ενός ΟΑΣΘ", δημιουργεί 3-4 διότι κρίνει ότι ο δημόσιος ΟΑΣΘ δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο συγκοινωνιακό έργο που είχε μέχρι το 2018.  Ουσιαστικά δηλαδή μας λέει ότι η λύση στο πρόβλημα των συγκοινωνιών της Θεσσαλονίκης είναι οι "μικροί ΟΑΣΘ".

Αυτό από τη μία είναι μια παραδοχή ήττας του κρατισμού, από την άλλη όμως η διατήρηση της φιλοσοφίας του ΟΑΣΘ, δεν αλλάζει το κρατικοδίαιτο μοντέλο.

Όμως η αποσύνδεση του ΟΑΣΘ από το μεταφορικό έργο, που ήδη άλλωστε δεν μπορούσε να εκτελέσει, ήταν μια ευκαιρία να αλλάξει αυτό το μοντέλο.Θα μπορούσε για αυτές τις γραμμές που θα ανατεθούν στα ΚΤΕΛ, να προκηρυχθεί διαγωνισμός και να δούμε τι λέει η "αγορά" για τις συγκοινωνίες. Δεν θα το δούμε;

Είναι τόσο βέβαιοι στο Υπουργείο Μεταφορών ότι μπορεί να γίνει ανάθεση για ένα έργο αρκετών εκατομμυρίων χωρίς διαγωνισμό; Και πως είναι βέβαιοι ότι το ΚΤΕΛ Λευκάδας πχ ή ο Σύνδεσμος Λεωφορειούχων Βελεστίνου δεν θα είχαν κάποια καλύτερη προσφορά να κάνουν;

Προφανώς η απόφαση για τον "μικρό ΟΑΣΘ" λαμβάνεται υπό την πίεση της κοινωνίας της Θεσσαλονίκης που απαιτεί η λύση στο έλλειμμα των αστικών συγκοινωνιών της πόλης να είναι γρήγορη. Γρήγορη ναι! Πρόχειρη όχι!

Η κυβέρνηση αποφάσισε να διατηρήσει τις συγκοινωνίες της Θεσσαλονίκης σε καθεστώς επιδότησης. Αυτό είναι καλό διότι το εισιτήριο θα εξακολουθήσει να είναι φτηνότερο από το πραγματικό του κόστος.Μπορεί όμως η κυβέρνηση να εγγυηθεί ότι η επιδότηση θα διατηρηθεί; Διότι η Θεσσαλονίκη διαθέτει το μόνο πλην Αθηνών συγκοινωνιακό έργο που επιδοτείται ενώ στην Πάτρα, τη Λάρισα και την Ηράκλειο οι επιβάτες πληρώνουν το εισιτήριο μόνοι τους.

Καλό θα ήταν να πει δημοσίως ότι αυτό θα συνεχιστεί και για πόσο θα συνεχιστεί. Για να έχει καλούς λογαριασμούς με την Α΄ Θεσσαλονίκης, την περιφέρεια του πολεοδομικού συγκροτήματος που στις πρόσφατες εκλογές το κυβερνών κόμμα κατέγραψε τη δεύτερη χειρότερη επίδοση του σε Μακεδονία και Θράκη.

Αντίο καλοί τρόποι

Στα τρένα και στα λεωφορεία με ευκολία οι νεότεροι κυρίως επιβάτες βάζουν τα παπουτσωμένα πόδια τους στο απέναντι κάθισμα. Από αφηρημάδα ή επειδή έτσι τους αρέσει. Ασήμαντη λεπτομέρεια, θα μου πείτε. Οι λεπτομέρειες όμως λένε πολλά. Επιβεβαιώνουν ποιοι είμαστε.

Παρατηρώ λοιπόν και εκείνους που «σκουπίζουν» τη βρώμα των παπουτσιών τους στις ταπετσαρίες των μέσων μαζικής μεταφοράς και εκείνους που κάθονται στα καθίσματα όπου οι προηγούμενοι έχουν πατήσει.

Τα οποία μπορεί να έχουν επάνω τους από λάσπη έως ό,τι πιο αηδιαστικό μπορεί να φανταστεί ανθρώπου νους. Δεν γεννήθηκα χθες, δεν έρχομαι όμως και από τη μακρινή εποχή του μόνιππου που οι επιβάτες κορδωμένοι και ατσαλάκωτοι χαιρετούσαν ανασηκώνοντας ελαφρώς τα καπέλα τους τους πεζούς που γνώριζαν. Έρχομαι από μια κοντινή εποχή, που μας μάθαιναν πως τα παπούτσια είναι για να περπατάμε και τα καθίσματα για να καθόμαστε.

Και πως οι σόλες των παπουτσιών είναι βρώμικες. Από τα πρώτα όμως κιόλας ταξίδια μου στο εξωτερικό διαπίστωσα πως το εκεί επιβατικό κοινό δεν είχε την ίδια άποψη: και τα παπούτσια έβαζε στα καθίσματα, και στο πάτωμα του λεωφορείου καθόταν. Πολλά από αυτά που οι δικοί μου μού είχαν μάθει να μην κάνω επειδή δεν είναι σωστό, οι λαοί που θεωρούσα πιο πολιτισμένους από τους Ελληνες τα έκαναν. Κατάλαβα πως οι Ευρωπαίοι, που για πολλά τους θαύμαζα και τους ζήλευα, είχαν τα δικά τους ελλείμματα πολιτισμού. Ενα από αυτά είναι και το θέμα της καθαριότητας.

Πιστεύω πως ο καλοαναθρεμμένος Ελληνας έχει καλύτερους τρόπους από πολλούς Ευρωπαίους που ενίοτε του κουνάνε το δάχτυλο, θεωρώντας τον πιθανώς κατώτερο είδος. Είναι και πιο σχολαστικός στην καθαριότητα. ΄Η ήταν; Τον καιρό της παγκοσμιοποίησης, με όλα τα καλά αλλά και με τα κακά που φέρνει μαζί της, νομίζω πως έχουμε αρχίσει να γινόμαστε Ευρωπαίοι και σε θέματα που δεν θα έπρεπε.

Παπουτσωμένα πόδια πάνω στα καθίσματα, φρεσκοπλυμένα τζιν που μαζεύουν όλη τη βρωμιά της πόλης καθισμένα στα πεζοδρόμια και στα σκαλιά, μακό και παλτά που «σκουπίζουν» την υγρασία του γκαζόν και μαζί της τα ούρα των τετράποδων στα πάρκα και στις πλατείες. Είναι εικόνες καθημερινές. Ομως, ανάμεσα στην ανεμελιά που στο τέλος της ημέρας σε κάνει να συμπεριφέρεσαι με τρόπο ανάγωγο και στην καταπίεση (αν θεωρήσουμε πως είναι καταπίεση ένα στοιχειώδες savoir vivre) που σου μαθαίνει να συμπεριφέρεσαι ανθρώπινα, νομίζω πως δεν μπορείς παρά να επιλέξεις τη δεύτερη. Σε γλιτώνει και από κακοτοπιές:

Μια φορά είπα κι εγώ (κατά το «δάσκαλε που δίδασκες») να το παίξω άνετος και ξάπλωσα στο γκαζόν του Πάρκου Ελευθερίας, για να φύγω λίγο μετά με δύο μασημένες τσίχλες (μπλιάχ!), τη μία κολλημένη στα μαλλιά μου και την άλλη στο σορτσάκι μου. Η παρέα μου με χαρακτήρισε γκαντεμόσαυρο και πολύ γέλασε.

Βίδος Κοσμάς

«Αποβράσματα» τελικά αποδείχθηκαν τα μηχανήματα έκδοσης εισιτηρίων και οι ελεγκτές

Από τον Απρίλιο, ένα ένα τα μηχανήματα έκδοσης εισιτηρίων νέας γενιάς, καταρρέουν από την ζέστη του Ελληνικού ήλιου.

Κατασκευασμένα στην Φινλανδία, δεν είχαν τις κατάλληλες προδιαγραφές για να αντέξουν τις συνθήκες του μεσογειακού κλίματος, και είναι απορίας άξιον πως κέρδισαν την διαγωνιστική διαδικασία για την ανάληψη του έργου. Δηλώνουν πως η λύση είναι απλά να αλλάξεις το κολλημένο ρολό με ένα άλλο, που όμως απαιτεί επίσκεψη τεχνικού 4 φορές την ημέρα, στο οποίο δεν δύνανται να ανταπεξέλθουν.

Έτσι, στους περισσότερους σταθμούς, δεν είναι δυνατή η έκδοση εισιτηρίων, αλλά μόνο η επαναφόρτιση! Κάποιοι τρέχουν στο μηχάνημα του απέναντι ρεύματος, αλλά ανακαλύπτουν ότι ΟΛΑ τα μηχανήματα είναι εκτός λειτουργίας.

Σημειωτέον ότι τα εισιτήρια αυτά εξυπηρετούν όχι μόνο τις γραμμές του ΗΣΑΠ και του ΜΕΤΡΟ, αλλά και τα λεωφορεία και τρόλει. Έτσι, δεκάδες χιλιάδες επιβάτες, μένουν χωρίς εισιτήριο, και κανένα τρόπο να εκδώσουν αλλιώς, αφού τα ταμεία στους σταθμούς πλέον είναι κλειστά, δεν έχουν προσωπικό! Παλιότερα υπήρχε η δυνατότητα να αγοράσεις εισιτήριο στα περίπτερα (αν ήσουν σε περιοχή όπου η στάση μετρό είναι χιλιόμετρα μακριά), αλλά πλέον πρέπει να πας – πώς άραγε?- και να βγάλεις εισιτήριο στον κοντινότερο σταθμό τρένου, ή σε ελάχιστα σημεία και πλατείες που υπάρχει πωλητής. Ο ΟΑΣΑ δεν εχει προβεί σε καμια ανακοίνωση στην επισημη σελίδα τους, σε μια προσπαθεια να αποκρύψουν το πρόβλημα.

Υπολογίστε λοιπόν, πόσα εισιτήρια χάνονται καθημερινά? Τι τρύπα δημιουργείται στα έσοδα ? Διότι κάποιος λόγω βιασύνης να προλάβει το τρένο, και την μετάπειτα ανταπόκριση με λεωφορείο, για να πάει στην δουλειά του εγκαίρως για να μην απολυθεί, ίσως και να το τολμήσει μια φορά να μπει χωρίς εισιτήριο… σαν «απόβρασμα»…. Στην επιστροφή όμως τι θα κάνει? Θα πάρει ταξί. Εξανεμίστηκε το ημερομίσθιο των 13 ευρώ που παίρνει ο σημερινός πτυχιούχος εργαζόμενος υπάλληλος.

«Να πάρετε κάρτα κύριε».. λέει κάποιος εξυπνάκιας πάντοτε. Η κάρτα όμως, δεν είναι συμφέρουσα για αυτούς που δεν κάνουν πολλές διαδρομές, και για την έκδοση της, πρέπει να αφιερώσεις σε δύο δόσεις, τουλάχιστον 4 ώρες, σε ουρές και σε φωτογραφεία κλπ.

Έστω ότι την βγάζεις. Χρυσοπληρώνεις μια κάρτα για ΜΜΜ που έχουν εξωφρενικά ελάχιστα δρομολόγια στα οποία μέσα είσαι σαν στοιβαγμένος σε κονσέρβα με σαρδέλες, πενταβρώμικες στάσεις, και που τελικώς σε κάνουν να αισθάνεσαι ηλίθιος που για να μην χαρακτηριστείς «απόβρασμα» βγάζεις εισιτήριο, την στιγμή που οι ελεγκτές (όταν θυμηθούν να βγουν παγανιά) , δεν ελέγχουν κάποιες συγκεκριμένες φυλές για το αν έχουν ακυρώσει εισιτήριο από φόβο μην τους κυνηγήσουν οι ΜΚΟ!

Μπροστά στα μάτια των υπάλληλων σεκιούριτι, οι εν λογω προστατευόμενοι των ΜΚΟ μαζεύονται ανά δεκάδες, και μόλις περάσεις εσύ με το εισιτήριο, περνούν από πίσω σου. Δεν τους μιλά κανείς, δεν τους ελέγχει κανείς. Κι όμως, εσένα λένε μετά απόβρασμα που δεν βρήκες εισιτήριο στα χαλασμένα μηχανήματά τους, και δεν είχες και χρήματα για ταξί, και αναγκάστηκες να κανείς κι εσύ το λαθραίο σου ταξίδι, μην τυχόν και χάσεις τη δουλειά σου, ή το ραντεβού στον γιατρό που έκλεισες μέσω ιντερνετ εδώ και καιρό για το πρόβλημα υγείας σου…. Γιατί εσύ βεβαίως δεν έχεις προτεραιότητα στα νοσοκομεία όπως έχουν οι προστατευόμενοι των ΜΚΟ που πάνε χωρίς ραντεβού και παρακάμπτουν όλη την ουρά με συνοδεία αστυνομικού και πληρωμένο από την PRAKSIS ταξί που τους περιμένει απ ’εξω για να μην ταλαιπωρηθούν με τα ΜΜΜ, όπως εσύ το απόβρασμα.

Είσαι απόβρασμα εσύ που το έκανες μια φορά γιατί πήραν το μηχάνημα με την καλύτερη μίζα, είσαι απόβρασμα γιατί απέλυσαν όλους τους ταμίες και δεν έχεις άλλο τρόπο να βγάλεις εισιτήριο. Είσαι απόβρασμα, γιατί δέχεσαι την επίπτωση την κοινωνικής ανισότητας στωικά, και δεν μιλάς, γιατί πάντα ήσουν και θα είσαι αλληλέγγυος, γιατί είσαι καλός άνθρωπος. Αλλά πώς να ανεχθείς να σε αποκαλούν απόβρασμα, άνθρωποι που δεν έχουν χρησιμοποιήσει τα ΜΜΜ σχεδόν ποτέ, και που έχουν τον σοφέρ και την λιμουζίνα τους, που δεν ψάχνουν στο σκοτάδι τους χειμώνες ένα εισιτήριο χιλιόμετρα μακριά, για να ξαναγυρίσουν πάλι στην στάση του λεωφορείου να τους πάει να δουν την άρρωστη μητέρα στο πατρικό.

Όμως δεν είναι αποβράσματα εκείνοι που μπαίνουν κατά δεκάδες χωρίς εισιτήριο με τις ευχές των ΜΚΟ, που οι ελεγκτές τρέμουν να τους ελέγξουν, που δημιουργούν ζημία στα έσοδα, και αναγκάζονται λόγω μειωμένων εισπράξεων να μειώσουν κι άλλο τα δρομολόγια γιατί πραγματικά δεν αρκούν τα χρήματα. Και πώς να βγουν όταν τα 2/3 αυτών που βρίσκονται στα τρένα, είναι προστατευόμενοι, και μόλις το 1/3 πληρώνει για την μετακίνηση όλων? Όπως το 1/3 πληρώνει και για την περίθαλψη όλων, όπως το 1/3 πληρώνει για την εκπαίδευση όλων.

Φροντίστε λοιπόν πρώτα να διασφαλίσετε ότι τα εκδοτήρια λειτουργούν, βάλτε προσωπικό στα ταμεία ως εναλλακτική, κάνετε παρατήρηση στους ελεγκτές σας, και πείτε τους να ελέγχουν όχι μόνο στο Σύνταγμα, αλλά και στα Κάτω Πατήσια, και στην Αττική, κλπ, βάλτε εκδοτήρια σε κάθε απομακρυσμένη στάση λεωφορείου, και αφήστε τους χαρακτηρισμούς……

 ΠΗΓΗ

Κακιστοκρατία

Του Βασίλη Καπετανγιάννη*
*Ο κ. Βασίλης Καπετανγιάννης είναι πολιτικός επιστήμονας

 Κάθε μέρα το Αγγλικό Λεξικό της Οξφόρδης στέλνει στους συνδρομητές του μία λέξη, τη «λέξη της ημέρας», συνήθως λιγότερο γνωστή ή ακόμα και περίεργη, που κινεί το ενδιαφέρον τους να ψάξουν την ετυμολογία ή το νόημά της ή να σκεφτούν πιθανές χρήσεις της.

Στις 30 Μαρτίου, το Λεξικό έστειλε τη λέξη «kakistocracy», επεξηγώντας ότι προέρχεται από την ελληνική λέξη «κάκιστος» και χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει τις ανίκανες, χείριστες κυβερνήσεις. Τον όρο αυτό χρησιμοποιεί ο εξαιρετικός παλαίμαχος Βρετανός δημοσιογράφος και αναλυτής Peter Kellner σε ένα άρθρο του για το ευρωπαϊκό τμήμα της γνωστής αμερικανικής «δεξαμενής σκέψης» Carnegie, σχετικά με το Brexit, θέλοντας να υπογραμμίσει τον κάκιστο, χείριστο τρόπο με τον οποίο κυβερνάται σήμερα η χώρα του. Καθημερινό δράμα. Τραγωδία. Λυπηρό θέαμα.

Σκέφτηκα ότι η ελληνογενής αυτή λέξη δεν αποκλείεται να βρίσκεται στη σειρά για να κάνει κι αυτή διεθνή πολιτική καριέρα, όπως οι διαβόητες kolotoumba και Pasokification, που λόγω της ελληνικής κρίσης κατέλαβαν περίοπτη θέση στο σύγχρονο ευρωπαϊκό πολιτικό λεξιλόγιο.

Η πρώτη, λόγω της πολιτικής απάτης του ΣΥΡΙΖΑ και του «αυτο-σωτήριου» ακροβατικού ανάποδου «άλματος» στο χείλος του γκρεμού όπου οι ίδιοι είχαν σύρει τη χώρα, στη βάση μιας προσχεδιασμένης πολιτικής ρήξης με την Ε.Ε., με αποκορύφωμα το αντι-συνταγματικό, θλιβερό και διχαστικό δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 και όσα ταπεινωτικά επακολούθησαν.

Η δεύτερη, λόγω της εκλογικής κατάρρευσης που υπέστη το ΠΑΣΟΚ, συγκυβερνώντας με τη Ν.Δ. για τη σωτηρία της χώρας. Από το κραταιό 44% κατέληξε στο πενιχρό 5% (εθνικές εκλογές Ιανουάριος 2015). Η λέξη υποδηλοί ανάλογες διαδρομές που ακολούθησαν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη χάνοντας μεγάλο μέρος της εκλογικής τους επιρροής, για πρώτη ίσως φορά στη μεταπολεμική εποχή, προς όφελος αδίστακτων λαϊκιστών, αριστερής ή δεξιάς απόχρωσης.

Η εκλογική εξαέρωση του ΠΑΣΟΚ παραμένει δυσεξήγητη. Όπως δυσεξήγητο παραμένει το γεγονός ότι η ομάδα των αδίστακτων λαϊκιστών και πολιτικών απατεώνων που παρέλαβε διά της λαϊκής ψήφου την κυβερνητική σκυτάλη γλείφει με άνεση εκεί όπου οι προηγούμενοι έφτυναν, αλλά εξακολουθεί να απολαμβάνει όχι μόνο τους καρπούς της εξουσίας αλλά και αξιοθαύμαστη πολιτική στήριξη. Η ομάδα παραμένει συμπαγής, θρασεία και αλαζονική. Ουδόλως μετανοεί, σεμνύνεται ή πτοείται, ενώ το ΠΑΣΟΚ περιέργως συμπεριφέρεται με ενοχικά σύνδρομα ωσάν να έχει διαπράξει κάποιο έγκλημα καθοσιώσεως, μολονότι έπραξε το πατριωτικό του καθήκον.

Κακιστοκρατία. Ο καινοφανής όρος ταιριάζει απόλυτα στη διακυβέρνηση των καθ’ ημάς αριστεροδεξιών λαϊκιστών. Όχι μόνο διότι αισθάνονται αλλεργία και μισούν την αξιοκρατία, θεωρώντας την αριστεία «ρετσινιά», αλλά διότι στάθηκαν ανίκανοι να κυβερνήσουν, έστω και μετρίως τη χώρα. Ούτε τα σκουπίδια δεν μπορούν να μαζέψουν.

Οι δημόσιες Υπηρεσίες Υγείας και συγκοινωνίας καταρρέουν. Η Δημόσια Διοίκηση επιδεινώθηκε. Η Παιδεία έχει αναδειχθεί σε προνομιακό ιδεολογικό πειραματόζωο. Ο νόμος και η ευταξία θεωρούνται αμελητέα και δευτερεύοντα δημόσια αγαθά. Δεν χρειάζεται να συνεχίσουμε. Κάκιστες, ατελέσφορες και επιβλαβείς πολιτικές. Κάκιστη διαχείριση. Κάκιστη διοίκηση. Κάκιστη διακυβέρνηση. Κάκιστη πολιτική συμπεριφορά. Κυβέρνηση των κακίστων, των χειρίστων. Κακιστοκρατία παντού. Οι ελάχιστες, υπαρκτές εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Ως επιστέγασμα της χείριστης διακυβέρνησης, ήρθαν οι νεκροί στη Μάνδρα και το Μάτι που θα τους καταδιώκουν για πάντα, ακόμα και στον ύπνο τους, ως φαντάσματα που ζητούν ταπεινή συγγνώμη και δικαίωση.

Ο σημερινός κάκιστος κυβερνητικός θίασος με κάκιστους σκηνοθέτες και ηθοποιούς δεν χρειάζεται καθόλου να διαγωνιστεί για το βραβείο της κάκιστης, της χείριστης κυβέρνησης στην περίοδο της Μεταπολίτευσης. Το έχει επάξια κερδίσει. Γι αυτό η τιμωρία της κάλπης οφείλει να είναι αρκούντως αμείλικτη και παραδειγματική.

ΠΗΓΗ

Τσίπρας ο πολυβραβευμένος- Το Νόμπελ δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου

Ο Βαγγέλης Περρής είναι δημοσιογράφος 

Ο Αλέξης είναι υποψήφιος για το Νόμπελ. Του αξίζει και με το παραπάνω να βρεθεί στην ίδια κατηγορία με τον Αλ Γκορ, τον Κάρτερ, τον Κίσινγκερ και άλλους φονιάδες των λαών-αγωνιστές του πανανθρώπινου αγαθού που ονομάζεται Παγκόσμια Ειρήνη.

Βέβαια δεν είναι μόνο αυτή η διάκριση που συνοδεύει το πλούσιο κυβερνητικό έργο του πρωθυπουργού μας. Έχει τιμηθεί και με δεκάδες άλλα βραβεία, τα οποία όμως κρατάει μυστικά, γιατί είναι σεμνός και λιγομίλητος. Σπάμε αυτή την ομερτά της ταπεινοφροσύνης και τα παρουσιάζουμε, γιατί πρέπει επιτέλους να μάθει η ανθρωπότητα τι πραγματικά συμβαίνει.

Όσκαρ Ειδικών Εφέ
Του απονεμήθηκε γιατί κατά την περίοδο της διαπραγμάτευσης και για τις ανάγκες του ρόλου «βαθύτατα στενοχωρημένος», έπεισε τους θεατές ότι έβγαλε έρπη στο στόμα. Βέβαια κανείς δεν τον είδε, αλλά αυτή ακριβώς είναι η μαγεία των Όσκαρ, να βραβεύει φανταστικά γεγονότα.

Emmy Awards - κατηγορία Stand up Comedy 
Τη στιγμή που χιλιάδες κωμικοί ξοδεύουν μήνες για να βρουν τα σωστά κείμενα και χρόνια για να μάθουν την τεχνική της κωμωδίας, ο Τσίπρας χρειάστηκε μόλις 15 δευτερόλεπτα για να σκορπίσει άφθονο γέλιο σε ολόκληρο τον κόσμο. Ανέβηκε με άνεση στο πάλκο και χωρίς να επηρεαστεί από το κοινό, ανάμεσα στο οποίο βρισκόταν και ο πρόεδρος Ομπάμα, άρχισε να μιλάει ελληνικά με αμερικάνικη προφορά. Αξεπέραστος.

Βραβείο Χέρντερ για τη Διατήρηση της Ευρωπαϊκής Πολιτιστικής Κληρονομιάς 
Σε μια εποχή που το Χόλιγουντ έχει κυριεύσει τον πλανήτη πλασάροντας στα μικρά παιδιά τις αμερικάνικες ταινίες του Disney, ένας ευρωπαίος ηγέτης σήκωσε το ανάστημά του και έστρεψε το ενδιαφέρον της παγκόσμιας κοινής γνώμης στα παραδοσιακά παραμύθια της γηραιάς Ηπείρου, συγκεκριμένα στον Πινόκιο. Την τελετή απονομής παρακολούθησαν πολλοί έλληνες προσκεκλημένοι, όπως συνταξιούχοι που πήραν 13η σύνταξη, δανειολήπτες που λόγω της σεισάχθειας μηδένισαν τον τραπεζικό δανεισμό τους, ιδιοκτήτες σπιτιών που του ωφελήθηκαν από την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και πολλοί άλλοι.

Βραβείο Ολίβιε 
Απονέμεται στον καλλιτέχνη που ξεχώρισε για τα επιτεύγματά του στον χώρο του θεάτρου. Συνυποψήφια ήταν και η σύζυγός του Μπέτυ Μπαζιάνα για τον ρόλο της κλαίουσας σε κάθε επέτειο του δημοψηφίσματος, αλλά αποσύρθηκε γιατί είναι και φεμινίστρια.

Βραβείο Οστρόβσκι 
Το διεκδικούν επιστήμονες οι οποίοι διακρίθηκαν για τις επιτυχίες τους στα μαθηματικά. Ο Αλέξης απέδειξε ότι το 1 δισεκατομμύριο που κόστιζε το e-mail του Χαρδούβελη, είναι μεγαλύτερο ποσό από τα 100 δισ. που στοίχισε η διαπραγμάτευσή του. Το βραβείο θεσμοθετήθηκε από το πανεπιστήμιο της Βασιλείας και του Βατερλώ. Τον Τσίπρα τον πρότεινε το δεύτερο.

Βραβείο Καλύτερου Ταβλαδόρου
Είναι το βραβείο για το οποίο μόχθησε περισσότερο. Ο προηγούμενος Έλληνας που το έχει κερδίσει, όταν το διοργάνωνε το Ούζο 12, ήταν ο Πάνος Καμμένος και είναι λογικό ότι είχε ανεβάσει ψηλά τον πήχη. Με τη βοήθεια πολλών μετακλητών που προσελήφθησαν λόγω των ειδικών γνώσεων σε αυτό το ελληνικό άθλημα, ο Αλέξης έριξε τις σωστές ζαριές και νίκησε. Κάποιες βέβαια τις έχασε, αλλά ήταν αυτές που παιζόταν το όνομα της Μακεδονίας, επομένως δεν έχει μεγάλη σημασία.

World Travel Awards 
Ο Αλέξης έδειξε σε όλο τον κόσμο τι σημαίνει φτηνό ταξίδι. Ταξίδεψε μέχρι την Κούβα για να αποτίσει φόρο τιμής στον Φιδέλ Κάστρο χρησιμοποιώντας το πρωθυπουργικό αεροπλάνο (το οποίο θα πουλούσε ώστε να αγοράσει τρακτέρια για να δουλεύει η αγροτιά-γνωστά αυτά) και, όταν έγινε σούσουρο, το Μαξίμου διευκρίνισε ότι τα καύσιμα για το πήγαινε-έλα κόστισαν μόλις 16.700 ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι μια αεροπλάναρα νάάά, καίει 0,0857 ευρώ ανά χιλιόμετρο και καλό είναι να το γνωρίζουν όσοι πάνε για διακοπές ή μπίζνες με το πανάκριβο Φιατάκι τους. Θα έπρεπε να ξέρουν ότι με το πρωθυπουργικό αεροπλάνο θα τους ερχόταν πολύ πιο φτηνά.

Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών 
Καιρό είχε να βραβευθεί από την Ακαδημία ένας κομμουνιστής με ανοιχτό μυαλό και ανθρωπιστική δράση. Η προηγούμενη ήταν η Έλενα Τσαουσέσκου.

Βραβείο Υπάλληλος του Μήνα 
Κανείς συνάδελφός του δεν ακολουθεί τις διαταγές του αφεντικού με τέτοια συνέπεια και υπευθυνότητα.

Φθορά και Φθήνια

Η αθλιότητα που ζούμε περιμένει τον τρόμο της. Για να ζευγαρώσουν. Θυμηθείτε τον Μπρεχτ, όταν μιλούν για την ειρήνη ετοιμάζουν τον πόλεμο, όταν μιλούν για την ανάπτυξη ετοιμάζουν τη λιτότητα, όταν μιλάει ο Τσίπρας για πατριωτισμό, εννοεί το Υπερταμείο, όταν ο Κούλης ομιλεί για το έθνος εννοεί τις τράπεζες κι όταν τα αποτρίμματα των ευκαιριακών κομμάτων ομιλούν στη Βουλή, ομιλούν οι πορνοβοσκοί τους…

ΣΤΑΘΗΣ Σ. @ www.topontiki.gr

Η υπόγεια ανομία

Στους σταθμούς «Βικτωρία» και «Κάτω Πατήσια» οι μπάρες δεν λειτουργούν. Γιατί άραγε; Αν είναι μια άτυπη απόφαση ώστε να εξυπηρετηθούν οι χειμαζόμενοι μετανάστες και πρόσφυγες της περιοχής είναι λάθος. Είναι άλλο βοηθώ και άλλο εκπαιδεύω στην ανομία 

Κοσμάς Βίδος @ Protagon.gr

Πολλούς μήνες μετά την εφαρμογή του ηλεκτρονικού εισιτηρίου οι πύλες εισόδου – εξόδου στο σταθμό του ηλεκτρικού στη «Βικτωρία» παραμένουν ανοιχτές. Ο κόσμος μπαινοβγαίνει ελεύθερα, το θέμα δεν μοιάζει να απασχολεί κανέναν από τους αρμόδιους. Το ίδιο συμβαίνει και στον σταθμό «Κάτω Πατήσια». Οπότε, αν μπεις στη «Βικτωρία» και βγεις στα «Κάτω Πατήσια» δεν χρειάζεται να ανησυχείς ούτε για εισιτήρια, ούτε για αυτούς τους… αγενείς επιβάτες που, αν στριμωχτείς για να περάσεις στη μπάρα μαζί τους, εκμεταλλευόμενος το δικό τους εισιτήριο, μπορεί να θυμώσουν και να σου κάνουν παρατήρηση. Δεν τους έχεις ανάγκη!

Είναι σαν να έχει παρθεί μια άτυπη απόφαση, σύμφωνα με την οποία όσοι χρησιμοποιούν τους εν λόγω σταθμούς εξαιρούνται (μέχρι στιγμής τουλάχιστον) των υποχρεώσεων που έχουν οι επιβάτες που χρησιμοποιούν άλλους σταθμούς, που θα μπουν π.χ. από την Καλλιθέα όπου οι πύλες είναι κλειστές και θα βγουν στο Μαρούσι ή στο ΚΑΤ όπου πάλι θα πρέπει να «χτυπήσουν» το εισιτήριό τους για να ανοίξουν οι μπάρες. Να υποθέσω πως η επιλεκτική ανοχή έχει να κάνει με τη σύνθεση του πληθυσμού που κινείται στην Πλατεία Βικτωρίας και στα Κάτω Πατήσια; Δηλαδή ότι η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να κάνει τα στραβά μάτια για να διευκολύνει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που έχουν κατακλύσει αυτές τις γειτονιές; Τα one ticket stand στο Μετρό Πατήστε εδώ

Είμαι μαζί με μία κυβέρνηση που φροντίζει και συνδράμει τον πρόσφυγα, ακόμα και όταν αυτή η κυβέρνηση με πολλούς και διάφορους τρόπους (ξεκινώντας από την υπερφορολόγησή μου και καταλήγοντας στην υποβάθμιση του περιβάλλοντος όπου ζω) εμένα με κακοποιεί σε καθημερινή βάση. Όμως, άλλο βοηθώ, και άλλο εκπαιδεύω στην ανομία. Από αυτό το «μπες βγες ελεύθερα και ας μην το κάνουμε θέμα» που γίνεται τώρα, θα έβρισκα πολύ πιο σωστή την έκδοση καρτών με δωρεάν διαδρομές για τους πρόσφυγες. Για την οποία έκδοση θα έπρεπε να κατατεθούν τα δικαιολογητικά που θα αποδείκνυαν πως πραγματικά υπάρχει ανάγκη. Τότε θα υπήρχε τάξη, ένας κάποιος έλεγχος.

 Μια κοινωνία που υποδέχεται έναν ξένο, είτε πρόσφυγας λέγεται αυτός είτε μετανάστης, δεν οφείλει μόνο να τον φιλοξενήσει, να τον βοηθήσει και να του δώσει την ευκαιρία να ξαναφτιάξει τη ζωή του σε μία προσωρινή ή και σε μία πιθανώς νέα πατρίδα. Οφείλει και να τον εκπαιδεύσει στους κανόνες που διέπουν τη λειτουργία της. Να τον μάθει να σέβεται τους νόμους της, γιατί αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να γίνει στο μέλλον ένας σωστός πολίτης, να ενσωματωθεί.

Αυτός ο σεβασμός καλλιεργείται και μέσα από καθημερινές διαδικασίες όπως π.χ. την επικύρωση του εισιτηρίου του για να μετακινηθεί γιατί και στην Ελλάδα, όπως και σε όλες τις χώρες του κόσμου, οι δημόσιες συγκοινωνίες έτσι λειτουργούν, με εισιτήρια. Θα μου πείτε, εδώ εκπαιδεύουν τους Έλληνες να μετακινούνται τσάμπα με λεωφορεία, τρένα και τραμ, θα ασχοληθούν με τους μετανάστες, τους οποίους μια κακώς εννοούμενη πολιτική θέλει να αφήνουμε να κάνουν ό,τι θέλουν; Κάπως έτσι, αυτή η κακώς εννοούμενη κοινωνική πολιτική οδηγεί σε κοινωνική αναρχία, στο χάος. text Οι βουλευτές παραιτούνται από αναδρομικά που, ούτως ή άλλως, δεν επρόκειτο να πάρουν. Είναι large…

ΟΧΤΩ ΧΡΟΝΙΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ: TO MONO ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΦΤΩΧΥΝΑΜΕ

Η 20η Αυγούστου είναι πράγματι ένα ορόσημο στον σχεδόν οκταετή μνημονιακό κύκλο. Σήμερα ολοκληρώνεται η τρίτη κατά σειρά δανειακή σύμβαση και από αύριο η χώρα εισέρχεται σε μια διαφορετική περίοδο, χωρίς να νιώθει την καυτή ανάσα των δανειστών στις πλάτες της, αλλά με τις μνημονιακές πολιτικές οι οποίες επιβλήθηκαν από το 2010 ως και σήμερα να βρίσκονται όλες σε ισχύ.

Τι αλλάζει από αύριο; Το πρώτο που αλλάζει είναι ότι πλέον σταματούν τα δάνεια τα οποία έφτασαν κοντά στα 280 δισ. ευρώ (217,8 δισ. ευρώ από τα πρώτα δύο μνημόνια και άλλα 61,9 δισ. ευρώ από το τρίτο). Η δεύτερη αλλαγή αφορά στη μεγαλύτερη ευελιξία που θα έχει η ελληνική κυβέρνηση όσον αφορά τη χάραξη της οικονομικής πολιτικής, κινούμενη βεβαίως, πάντοτε μέσα στο περιοριστικό δημοσιονομικό πλαίσιο που θέτει η δέσμευση για πολύ υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα ύψους 3,5% ως το 2022.

Κατά τα άλλα η χώρα θα συνεχίσει να τελεί υπό, έστω πιο χαλαρή, επιτήρηση, η τρόικα θα εξακολουθεί να ελέγχει και να συντάσσει τριμηνιαίες εκθέσεις, έχοντας μάλιστα τη δυνατότητα επιβολής και νέων μέτρων μέσω του Eurogroup. Το Υπερταμείο θα έχει το κουμάντο των βασικών περιουσιακών στοιχείων της χώρας ως και το 2115. Συν τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα άνω του 2% για τα επόμενα 42 χρόνια. Επιπλέον, η Ελλάδα συμφώνησε σε ρήτρα μη αντιστρεψιμότητας των μεταρρυθμίσεων του τρίτου μνημονίου, μεταξύ των οποίων είναι οι μειώσεις στις συντάξεις ως 18% από 1ης Ιανουαρίου 2019 και η μείωση του αφορολόγητου ορίου από τα 8.700 στα 5.700 ευρώ από το 2020.

Εν ολίγοις, τα μνημόνια φεύγουν, αλλά οι βασικές μνημονιακές πολιτικές θα είναι εδώ για τα επόμενα τουλάχιστον τέσσερα χρόνια και βλέπουμε. Όμως, αυτό ίσως να μην είναι το χειρότερο. Το χειρότερο είναι ότι εξακολουθούν και είναι εδώ και όλες οι στρεβλώσεις και οι παθογένειες οι οποίες οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία. Διότι, το μόνο που άλλαξε όλα τα μνημονιακά χρόνια είναι τα εισοδήματα, μέσω των περικοπών σε μισθούς και συντάξεις, μέσω της φοροεπιδρομής, αλλά και μέσω της εκτίναξης της ανεργίας. Όλα τα υπόλοιπα, τα οποία ευθύνονται για τον κατήφορο της χώρας, παρέμειναν δυστυχώς άθικτα, με ευθύνη όλων ανεξαιρέτως των κυβερνήσεων.

Το οικονομικό μοντέλο συνεχίζει να παραμένει αντιπαραγωγικό, στερώντας κάθε αναπτυξιακή προοπτική. Η δημόσια διοίκηση, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων όπου υπήρξε στενή μνημονιακή εποπτεία, εξακολουθεί να είναι ο «μεγάλος ασθενής», βαθιά κομματικοποιημένη και αναποτελεσματική. Η Δικαιοσύνη, εγκλωβισμένη ανάμεσα στον ασφυκτικό κυβερνητικό έλεγχο και στα γραφειοκρατικά της στερεότυπα, αδυνατεί να ανταπεξέλθει στο ρόλο της. Εν ολίγοις, οι τρεις βασικοί πυλώνες στους οποίους στηρίζεται η λειτουργία και η ευημερία μιας χώρας, εξακολουθούν το ίδιο προβληματικοί, όπως ήταν και την εποχή που η χώρα κατέφυγε στους δανειστές.

Καμία κυβέρνηση, από το 2010 και εντεύθεν δεν είχε την τόλμη, ούτε καν τη βούληση, να βάλει το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων. Άπασες αρκέστηκαν να τρέχουν πίσω από δημοσιονομικούς στόχους, αρνούμενες να προχωρήσουν στις γενναίες μεταρρυθμίσεις τις οποίες είχε ανάγκη η χώρα προκειμένου να ορθοποδήσει. Και δυστυχώς, το ίδιο φαίνεται πως θα εξακολουθήσει και κατά την (τύποις) μεταμνημονιακή περίοδο.

Μέσω νέων υποσχέσεων καθώς και ορισμένων δημοσιονομικών παρεμβάσεων ήσσονος σημασίας ο Αλέξης Τσίπρας, υποτασσόμενος στις εκλογικές σκοπιμότητες, θα επιχειρήσει να στείλει το μήνυμα ότι η χώρα γυρίζει σελίδα. Η ενδεχόμενη ολιγόμηνη αναβολή στην εφαρμογή των ήδη ψηφισθέντων περικοπών στις συντάξεις και στο αφορολόγητο καθώς και μέτρα όπως περιφερειακές παρεμβάσεις στον ΕΝΦΙΑ ή και κάποιες στοχευμένες φορολογικές διορθώσεις μπορεί να αποδειχθούν ικανές για να συγκρατήσουν την συρρίκνωση της πολιτικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ, όμως δεν αρκούν ούτε κατ’ ελάχιστο για να ορθοποδήσει η χώρα.

 Γι’ αυτό και θα εξακολουθήσει να σέρνεται και τα επόμενα χρόνια έως ότου το πολιτικό σύστημα συνειδητοποιήσει κάποτε ότι πρώτιστο καθήκον του είναι να προσφέρει και να υπηρετεί το κράτος και όχι το κράτος να θρέφει και να απομυζάται από το πολιτικό σύστημα.

Πηγή: http://www.voria.gr

Γιατί τη θερινή περίοδο << εξαφανίζονται >> τα Μ.Μ.Μ

Σύμφωνα με τον ΟΑΣΑ  ( έχουμε και προδιαγραφές για όσους δε το γνωρίζουν .....) :

Εαν προσθέσουμε και το γεγονός ότι δεν εφαρμόζονται  ούτε τα παραπάνω (τις  καθημερινές εφαρμόζονται δρομολόγια Σαββάτου  με αποτέλεσμα να χάνονται πάρα  πολλά επιπλέον δρομολόγια από τα ήδη λιγοστά και φανταστείτε τι γίνεται τις αργίες ... ) τότε μπορούμε  να καυχηθούμε ότι έχουμε μακράν τη χειρότερη συγκοινωνία στην ΕΕ που έρχονται οι τουρίστες τα βλέπουν και γελάνε με την ψυχή τους .

ΤΗΛΕΦΩΝΟ  ΟΑΣΑ  11 185  ( Σιγά μην τους ξυπνήσετε  )

Ξενοφών: «Για να υποτάξεις κάποιον φτωχοποίησέ τον»

Μπορεί να έχουν περάσει χιλιάδες χρόνια, αλλά είναι πάντα επίκαιροι οι αρχαίοι κλασικοί φιλόσοφοι.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα λόγια του Ξενοφώντος, ο οποίος είχε πει μεταξύ άλλων «για να υποτάξεις κάποιον φτωχοποίησέ τον», μια φράση που μοιάζει σαν να είναι βγαλμένη από τα τεκταινόμενα στη σύγχρονη Ελλάδα.

Είναι φορές που και η τυραννία γίνεται ακόμη και για τους τυράννους σκέτη τυραννία. Ο Ιέρων λόγου χάρη. Τύραννος των Συρακουσών, δυόμισι χιλιάδες χρόνια πριν. Ο πρώτος που εφάρμοσε δίκτυο κατασκοπείας. Μίσθωνε τακτικά κατασκόπους και πληροφοριοδότες χρησιμοποιώντας τους λεγόμενους “ωτακουστές”…

Ο Αριστοτέλης μας λέει ότι ο Ιέρων έστελνε για να ακούσουν τις ομιλίες και τις απόψεις των ανθρώπων στην πόλη («και ους ωτακουστάς εξέπεμπεν Ιέρων»: Πολιτικά Ε’, 1313β11). Ο Αριστοτέλης γνώριζε ότι ίσως ο Ιέρων είχε δανειστεί το πρότυπο των ωτακουστών από την Περσία.

Ας πάμε να διαβάσουμε ένα απόσπασμα από τον Ξενοφώντα από το έργο του “Ιέρων” ή Τυραννικός (Μτφρ. Λ. Τρουλινού) που αναλύει εξαιρετικά απλά και ουσιαστικά τον λόγο που κυβερνούν οι άδικοι και διώκονται οι δίκαιοι…

“Θα σου πω κι ένα άλλο από τα δυσάρεστα που παθαίνουν οι τύραννοι, Σιμωνίδη. Αυτοί, παρ’ όλο που αναγνωρίζουν τους γενναίους, τους σοφούς και τους δίκαιους όχι λιγότερο απ’ ότι οι ιδιώτες, τους φοβούνται μάλλον παρά τους θαυμάζουν. 

Τους ανδρείους, μήπως και τολμήσουν κάτι για χάρη της ελευθερίας· τους σοφούς μήπως και μηχανευτούν κάτι· τους δίκαιους, μήπως τους θελήσει το πλήθος για κυβερνήτες του. Κι όταν οι τύραννοι από το φόβο τους τούς ξεπαστρέψουν αυτούς, ποιοι άλλοι θα τους μείνουν για να τους χρησιμοποιούν εκτός από τους άδικους, τους έκλυτους και τους δουλοπρεπείς;

Τους άδικους τους εμπιστεύονται, γιατί κι αυτοί φοβούνται, όπως οι τύραννοι, μήπως η πόλη κάποια μέρα γίνει ελεύθερη και ασκήσει πάνω τους την εξουσία της· τους έκλυτους εξαιτίας της ελευθερίας δράσης που έχουν προς το παρόν και τους δουλοπρεπείς, επειδή αυτοί δεν έχουν καμιά αξίωση να είναι ελεύθεροι.

Μου φαίνεται λοιπόν δυσάρεστο κι αυτό το πάθημα: άλλους να θεωρείς χρηστούς άνδρες κι άλλους να είσαι αναγκασμένος να χρησιμοποιείς.

Επιπλέον, ο τύραννος είναι αναγκασμένος να αγαπά την πόλη του· γιατί χωρίς αυτή δεν μπορεί, ούτε να υπάρχει, ούτε να ευτυχεί· η τυραννία όμως αναγκάζει τους τυράννους να εγκαλούν την ίδια την πατρίδα τους.

Γιατί, δεν χαίρονται κάνοντας τους πολίτες πιο γενναίους ή εξοπλίζοντας τους καλύτερα αλλά ευχαριστιούνται περισσότερο καθιστώντας τους ξένους ισχυρότερους για να τους χρησιμοποιούν μετά ως φρουρούς τους, όπως αναφέρει το destora.

Ακόμη κι όταν έρχονται καλές χρονιές για τις σοδειές και υπάρχει αφθονία αγαθών, ούτε τότε χαίρεται ο τύραννος· γιατί πιστεύει πως όσο πιο φτωχοί είναι οι άνθρωποι τόσο πιο υποταγμένοι είναι ώστε να τους χρησιμοποιεί”.

Πηγή

Παγιδευμένος σε ένα σούπερ λουξ τρόλλεϋ…

Κυκλοφορώντας στην Αθήνα με μηχανάκι τα τελευταία (πάρα πολλά) χρόνια, αισθανόμουν τυχερός που δεν έπρεπε να περιμένω στις στάσεις των λεωφορείων και των τρόλλεϋ, προσπαθώντας να διακρίνω από μακριά το όχημα που έρχεται (ή, συνήθως, δεν έρχεται), και μετά να γίνομαι «σαρδέλα» για να πάω στον προορισμό μου, έχοντας συνεχώς το νου μου μήπως κάποιο πονηρό χέρι προσπαθήσει να τρυπώσει στο σακίδιό μου…

Με το που μου έκλεψαν το μηχανάκι, είπα να δοκιμάσω ξανά τα αστικά μέσα μεταφοράς, μήπως στο διάστημα που μεσολάβησε από τη… διακοπή των σχέσεών μας, συνέβη κάτι που θα με εξέπληττε ευχάριστα. Είχα δει άλλωστε και αυτές τις ταμπέλες τηλεματικής στις στάσεις, που μου φαίνονταν πολλά υποσχόμενες για ένα προβληματικό σύστημα δημόσιας μεταφοράς, όπως ήταν πάντα αυτό της Αθήνας.

Η πρώτη δοκιμή στέφτηκε με απόλυτη… αποτυχία. Πήγα στο περίπτερο, πήρα το εισιτηριάκι μου έναντι 1,40 ευρώ, προχώρησα προς τη στάση και κοίταξα την απαστράπτουσα από «καινουργίλα» μάτριξ πινακίδα που ενημέρωνε τον κόσμο για την άφιξη των δρομολογίων.

Πότε θα ερχόταν το τρόλλεϋ που με εξυπηρετούσε; Σε 27 λεπτά!

 Όχι, αγαπητοί μου. Αν έπρεπε να περιμένω μισή ώρα για να κάνω την απόσταση των 2 χιλιομέτρων που ήθελα, χίλιες φορές να πάω με τα πόδια ή να δώσω περίπου τα διπλάσια λεφτά και να πάω με ταξί, γρήγορα και ξεκούραστα, όπως και τελικά έκανα.

Στη δεύτερη απόπειρα ήμουν πιο τυχερός. Η ωραία ταμπελίτσα ενημέρωνε τον κόσμο ότι θα παραμείνει στη στάση για… πάντα (διότι υπήρχε κυκλοφοριακό πρόβλημα στο κέντρο από κάποια πορεία), αλλά το δικό μου δρομολόγιο θα ερχόταν σε 7 λεπτά!

«Ουάου!», που θα έλεγε και ο Γιάννης.

Το τρόλλεϋ ήρθε πραγματικά σε επτά λεπτά (έκπληξη πρώτη) και όταν μπήκα μέσα, διαπίστωσα ότι ήταν… state of the art (αυτή κι αν ήταν έκπληξη!).

Τι οθόνες είχε που ενημέρωνε για τις επόμενες στάσεις, τι ηχητικές ανακοινώσεις, μέχρι και τον καιρό έδειχνε… Κάποια στιγμή νόμισα ότι θα σερβίρουν και καφέ… Άψογο, σας λέω.

Τα προβλήματα άρχισαν να φαίνονται όταν ξεκίνησε τη διαδρομή… Στις οκτώ στάσεις που είχα για να κατέβω, ζήτημα είναι αν το τρόλλεϋ κατάφερε να πιάσει κάποια στιγμή τα 20 χιλιόμετρα την ώρα. Παρατηρούσα τους πεζούς από το παράθυρο να πήγαιναν πιο γρήγορα από εμάς στο όχημα!

 Και δεν ήταν ότι είχε ιδιαίτερη κίνηση… Απλά είχε παρκαρισμένα αυτοκίνητα στη λεωφορειο-λωρίδα, που ο οδηγός έπρεπε να κάνει ταχυδακτυλουργικά για να προσπεράσει.

Μιλάω για ένα χάος παρανομίας.

Ταξιτζήδες να μπαίνουν και να βγαίνουν για να “ψαρέψουν” κόσμο, κυρίες και κύριοι να έχουν σταματήσει με τα αλάρμ για να πάρουν τσιγάρα από το περίπτερο, πακιστανοί με τρίκυκλα να έχουν απλώσει το περιεχόμενο των κάδων για να διαλέξουν μεταλλικά απολιθώματα, ποδηλάτες να προσπαθούν να χάσουν τα κιλά του χειμώνα για να βγουν στις παραλίες ως σπαλιάρες… Όλοι οι μάγκες πάνω στη λεωφορειολωρίδα!

Από που να περάσει το σούπερ λουξ τρόλλεϋ μου;

Εκεί, καθηλωμένο, με τον οδηγό να φυσάει και να ξεφυσάει, τους επιβάτες να έχουν φτάσει στην κορυφαία πίστα του bubbles στα κινητά τους, και εμένα να σκέφτομαι ότι η σχέση μου με τα επίγεια μέσα μαζικής μεταφοράς δεν έχει αύριο.

Δεν είμαι της άποψης «τι του λείπει του ψωριάρη, φούντα με μαργαριτάρι».

Σωστά, πιστεύω, βάλανε τηλεματική στις στάσεις, σωστά εξοπλίσανε τα οχήματα με οθόνες και πίνακες, καλά θα κάνουν να πάρουν και νέα οχήματα, αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν θα κάνει ελκυστικό το σύστημα των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, εάν δεν λειτουργήσει σε ένα πλαίσιο ευνομίας στους δρόμους που θα του επιτρέπει να κάνει τακτικά δρομολόγια σε γρήγορους χρόνους.

Σήμερα τα επίγεια ΜΜΜ είναι μόνο για συνταξιούχους που δεν έχουν πίεση χρόνου και όσους δεν μπορούν να μετακινηθούν αλλιώς.

Δεν είναι αυτό το σωστό.

Το σωστό θα ήταν να είναι επιλογή όλων μας η μετακίνηση με ΜΜΜ.

Και μπορεί να γίνει, αν κάποια στιγμή η πολιτεία αποφασίσει να τηρήσει τους νόμους σε αυτόν τον τόπο.

Έστω εκείνους που αφορούν στην κίνηση…

του Δημήτρη Καλαντζή στο postmodern.gr

«Δολοφονούν» τους εργαζόμενους και... ζητούν «δικαιοσύνη»

Μόλις χθες έγινε γνωστό ότι μια γυναίκα αυτοκτόνησε, μια εργαζόμενη στα σούπερ μάρκετ Καρυπίδης που ήταν απλήρωτη επί 15 μήνες. Προφανώς έφτασε σε απόγνωση κι έβαλε τέρμα στη ζωή της. Τραγικό περιστατικό που δείχνει και την κατάσταση που επικρατεί τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα.

Αμέσως η… ευαισθητούλα αριστερά βγήκε στα παράθυρα για να εκφράσει τον πόνο της, τη θλίψη της για το χαμό αλλά και την… οργή της για τον εργασιακό μεσαίωνα. Μάλιστα η Αυγή το έκανε και πρώτο θέμα, και καλώς, με δηλώσεις του γενικού γραμματέα του υπουργείου Εργασίας Νεφελούδη. «Ζητείται δικαιοσύνη», γράφει το επίσημο όργανο του ΣΥΡΙΖΑ.

 Μα από ποιον ζητούν δικαιοσύνη; Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο; Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, άλλο κόμμα και ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει αντιπολίτευση; Τι έκανε η κυβέρνηση επί 15 μήνες που ο Καρυπίδης χρωστά μισθούς; Μα καλά, η κυβέρνηση, το υπουργείο Εργασίας, η Αχτσιόγλου ή ο ίδιος ο Τσίπρας δεν ξέρουν τι συμβαίνει τον τελευταίο καιρό στην οικονομία, στην εργασία; Δεν ξέρει ότι ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα δεν πληρώνονται στην ώρα τους και οι καθυστερήσεις ξεπερνούν τους έξι μήνες;

Δεν έχει ιδέα για την κατάσταση που βιώνουν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι σε όλους τους κλάδους; Μα καλά, στο Mega δεν έχει μάθει ότι είναι απλήρωτοι 16 μήνες; Δεν έχει ιδέα κανείς για τους εργαζόμενους στην εφημερίδα Μακεδονία; Στον ΔΟΛ δεν ξέρει ο Αλέξης τι έγινε; Στον αγαπημένο του Πήγασο δεν έχει ιδέα τι γίνεται; Γιατί δεν του λέει ο φίλος του ο Παππάς τι κάνει ο άλλος φίλος του ο Μπόμπολας με 500 οικογένειες;

Και γιατί ο Τσίπρας δεν ρώτησε την προϊσταμένη του νομικού του γραφείου, την άμισθη κ. Θάνου, για την πρόσφατη απόφαση του Αρείου Πάγου που λέει ότι η καθυστέρηση καταβολής των δεδουλευμένων δεν βλάπτει τους εργαζόμενους;

Ας αναρωτηθούν εν πάση περιπτώσει αν είναι στην αντιπολίτευση ή αν κυβερνούν. Έχουν στα χέρια τους όπλα για να κυνηγήσουν τον κάθε Καρυπίδη, Ψυχάρη, Μπόμπολα που χρωστά στους εργαζόμενους κι αυτοί πηδάνε από τα παράθυρα. Όχι να το παίζουν ευαίσθητοι πάνω από το πτώμα μιας εργαζόμενης. Αυτή είναι μια ακόμη ιεροσυλία της αριστεράς που παίζει με την ευαισθησία του ελληνικού λαού.

Αν θέλει να προσφέρει υπηρεσίες στη χώρα ο κ. Τσίπρας και το παρεάκι του ας κάνουν τη δουλειά τους στον εργασιακό τομέα. Δεν βάζουμε μια ωραία κοπελίτσα υπουργό και καθαρίσαμε.

Πηγή

Εγκαίνια δρόμων ή διοδίων;

Έχω κάνει τη διαδρομή Κόρινθος – Ρίο χιλιάδες φορές, όπως και εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι. Έχουμε όλοι ένα κοινό: παίξαμε τη ζωή μας κορώνα γράμματα, με αυτές τα ταξίδια προς τη δυτική Ελλάδα.

Ο νέος, σύγχρονος δρόμος λοιπόν, που τηρεί ασφαλώς τις βασικές προδιαγραφές ασφάλειας και κάνει το ταξίδι άνετο και ευχάριστο, είναι μία σοβαρή κατάκτηση και μία εξέλιξη, που επιτέλους σταματάει αυτή τη ντροπή για τη χώρα. Πουθενά στην Ευρώπη δεν υπάρχει ανάλογος οδικός άξονας, με την Κορίνθου – Πατρών, όπως ήταν μέχρι προχθές.

 Αλλά δεν είναι και για πανηγυρισμούς το όλο θέμα. Διότι αυτό το δρόμο τον έχουμε πληρώσει ήδη. Και με τη φορολογία στο κομμάτι δημόσιας χρηματοδότησης, αλλά και με τα απίστευτα διόδια, που πλήρωνε κάθε διερχόμενο όχημα από τον δρόμο καρμανιόλα, εδώ και χρόνια. Πλήρωναν οι άνθρωποι για ένα έργο που ΘΑ γίνονται, την ώρα που συνθήκες διέλευσης από τον δρόμο, για τον οποίο έδιναν διόδια, ήταν για το ακριβώς αντίθετο: αν τους πληρώνουν που αναγκάζονται να περνάνε από κει και να βάζουν σε κίνδυνο τη ζωή τους.

Το να γίνονται λοιπόν πανηγυρικές πολιτικές δηλώσεις και φιέστες είναι τουλάχιστον πρόκληση. Δεν χρειάζεται να μας ξεπροβοδίσουν με γιορτές και χαρές. Ξέρουμε και μόνοι μας τι σημαίνει να ταξιδεύεις σε ένα σύγχρονο δρόμο και κυρίως να μην κυκλοφορείς σε τριτοκοσμικές συνθήκες. Ειδικά όταν το κόστος διέλευσης είναι αρκετά μεροκάματα μνημονιακής εποχής, πάει πολύ να το κάνουμε και πολιτική γιορτή! Να κάνει γιορτή η εταιρία, που θα κονομάει από τα διόδια, το καταλαβαίνω. Να κάνει γιορτή και η κυβέρνηση, ζητώντας να της αποδώσουμε τα εύσημα, ενώ θα πληρώνουμε διόλου ευκαταφρόνητα ποσά, δεν το χωράει ο νους του ανθρώπου.

 Βλέποντας μάλιστα όλα αυτά μπήκαν στον πειρασμό της σύγκρισης.

 Μου ήρθε στο μυαλό για παράδειγμα αυτό που μου έλεγε ένας φίλος ότι συμβαίνει στο οδικό δίκτυο της Ισπανίας, κυρίως στην Ανδαλουσία. Δρόμοι απίστευτοι, σύγχρονοι, εκπληκτικοί. Χωρίς καν ένα σταθμό διοδίων. Γιατί; Διότι πήραν οι άνθρωποι τα κοινοτικά κονδύλια, που προορίζονταν για οδικούς άξονες και - οποία έκπληξη – τα έκαναν… οδικούς άξονες. Χωρίς να παρακαλάνε και να κρέμονται από ιδιώτες, που ζητάνε τους δρόμους για εκμετάλλευση και χωρίς καθυστερήσεις – άλλο παράξενο και τούτο ε;

Εκεί να πάνε για πανηγυρισμούς οι πολιτικοί και να διεκδικήσουν εύσημα. Εδώ τι ακριβώς κάνουν με τις δηλώσεις, τις κορδέλες και τις γιορτές;


Γιάννης Μακρυγιάννης