Συλλογική Σύμβαση Εργασίας Ο.ΣΥ Α.Ε.

Υπογράψαμε;
Εμείς ΟΧΙ.
ΑΥΤΟΙ ΝΑΙ.
Κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των συνδικαλΗστών (ΑΠΑΛΑΓΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ) , για τους ΤΕΧΝΙΤΕΣ φρόντισε ο πρόεδρός τους , για τους ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥΣ ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΡΕΠΟ και για τους ΟΔΗΓΟΥΣ απο τα ΤΡΙΑ ΤΟ ΜΑΚΡΥΤΕΡΟ.
Τουλάχιστον αυτό προκύπτει από το σχέδιο που μας στείλανε με μέιλ στη σελίδα μας.
Κάποιοι λένε πως θα γίνουν η γίνανε τροποποιήσεις, και για αυτό δεν την δημοσιεύουμε.
Κάποιοι επίσης λένε για ασφαλιστικά μέτρα και προσφυγή στη δικαιοσύνη από κάποια ΣΩΜΑΤΕΙΑ.
ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ ΛΟΙΠΟΝ.

Η απεργία της ΕΑΣ 1992-93. Ζωντανό παράδειγμα!

 

23 Δεκέμβρη 1993: Οι εργαζόμενοι στα Λεωφορεία επιστρέφουν νικητές στα αμαξοστάσια. 

Στην ένθετη φωτό το πρωτοσέλιδο της Εργατικής Αλληλεγγύης

 

Οι εργαζόμενοι στις Συγκοινωνίες βρίσκονται στο στόχαστρο των επιθέσεων της κυβέρνησης εδώ και μήνες. 
Καθώς πλησιάζουν οι μέρες που ο Ρέππας απειλεί να στείλει το νομοσχέδιο του στη Βουλή, οι εργαζόμενοι συζητούν αν και πώς μπορούν να κλιμακώσουν την αντίσταση τους με απεργίες διαρκείας. 
Η θρυλική απεργία της ΕΑΣ (νυν ΕΘΕΛ) πριν είκοσι χρόνια είναι ένα παράδειγμα απεργίας διαρκείας που όχι μόνο έγινε, αλλά κέρδισε. 

Για χρόνια, όταν τα παπαγαλάκια της κάθε κυβέρνησης ήθελαν να βρίσουν τους μαχητικούς συνδικαλιστές τους έλεγαν «Σταμουλοκολλάδες» χρησιμοποιώντας τα ονόματα του Χρήστου Σταμούλου (ΚΚΕ) και του Ανδρέα Κολλά (ΠΑΣΟΚ) που ήταν επικεφαλής στο σωματείο της ΕΑΣ.

Τον Απρίλη του 1990 η Νέα Δημοκρατία κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές και ετοίμαζε ένα σκληρό νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα βγαλμένο από τα πιο άγρια όνειρα της Θάτσερ και του Ρήγκαν. Ιδιωτικοποιήσεις, επίθεση στο ασφαλιστικό, απολύσεις και μειώσεις μισθών. Άλλωστε, όπως τόνισε ο ίδιος ο Μητσοτάκης σε δηλώσεις του στις 6 Γενάρη του 2010 η κυβέρνηση του ήταν…20 χρόνια μπροστά αφού ασκούσε την πολιτική της τρόικα από τότε.

 Λογάριαζε όμως χωρίς την εργατική τάξη και τη νεολαία που ξεκίνησαν μάχες σε κάθε επίθεση που άνοιγαν οι υπουργοί της Νέας Δημοκρατίας.
Την αρχή έκαναν οι καθηγητές με την απεργία της ΟΛΜΕ στις αρχές του καλοκαιριού του 1990. Ακολούθησαν οι εργαζόμενοι στις «προβληματικές» επιχειρήσεις που πήγαιναν για κλείσιμο. 6500 χιλιάδες εργαζόμενοι σε εταιρίες όπως στην Πειραϊκή-Πατραϊκή, στην ΠΥΡΚΑΛ, στην Ολύμπικ Κέτερινγκ είχαν τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης πάνω από τα κεφάλια τους. Απάντησαν με μαχητικές απεργίες και καταλήψεις των εργοστασίων και με γενική απεργία τον Σεπτέμβρη του ‘90. Τον επόμενο μήνα στο χορό των κινητοποιήσεων μπήκε η νεολαία. Οι μαθητικές και οι φοιτητικές καταλήψεις του φθινοπώρου του ’90 και του χειμώνα του ’91 έδωσαν ένα γερό χτύπημα στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, η οποία αποχαιρέτισε τον Υπουργό Παιδείας, Κοντογιαννόπουλο και αναγκάστηκε να υποχωρήσει μετά τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα και το ξέσπασμα του κινήματος σε σχολές και σχολεία.

Οι εργαζόμενοι της ΕΑΣ μπαίνουν στη μάχη το Φλεβάρη του 1991. Την πρώτη μέρα του Φλεβάρη καταλαμβάνουν τα γραφεία της Διοίκησης της εταιρείας, ζητούν αυξήσεις σε κόντρα με την πολιτική της μείωσης μισθών και ξεκινούν απεργίες. Η Νέα Δημοκρατία για να σπάσει τη συνοχή των απεργών χρησιμοποιεί τον πρόσφατα ψηφισμένο νόμο 1915 που επιβάλλει 20% προσωπικό ασφαλείας. Όμως, ούτε αυτή η επιλογή δίνει λύσεις. Την πρώτη μέρα κυκλοφορούν 54 από τα 540 επιστρατευμένα λεωφορεία, τη δεύτερη 15 και την τρίτη κανένα. Το μόνο που μένει στην κυβέρνηση είναι να χρησιμοποιήσει στρατιωτικά οχήματα.
Στις 21 Μάρτη του ’91 τα ΜΑΤ γνωρίζουν τι θα πει εργατική αντίσταση από πρώτο χέρι. Αναγκάζονται να υποχωρήσουν μετά από σύγκρουση με τους απεργούς έξω από το Υπουργείο Συγκοινωνίας.
Η κυβέρνηση αναγκάζεται να δώσει τις αυξήσεις και η απεργία λήγει κάτω από την πίεση και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας μέσω του προέδρου της ΓΣΕΕ, Κανελλόπουλου που συνιστούσε «σύνεση».
Το Σεπτέμβρη η κυβέρνηση ξαναβάζει στο τραπέζι το ζήτημα για απολύσεις ή ιδιωτικοποίηση. Οι εργαζόμενοι δεν υποχωρούν, αλλά αντίθετα συνεχίζουν με κινητοποιήσεις τον χειμώνα του 1992. Η κυβέρνηση για μια ακόμα φορά υποχωρεί για να κερδίσει χρόνο και ικανοποιεί τα αιτήματα των εργαζόμενων κάτω από το φόβο της για απεργία διαρκείας.

Απεργία διαρκείας

Τον Ιούλη του ’92 ανακοινώνονται 1200 απολύσεις. Στις 23 του μήνα γίνεται Συνέλευση όλων των εργαζόμενων της ΕΑΣ στο Σπόρτινγκ όπου αποφασίζεται η απεργία διαρκείας. Οι εργαζόμενοι απάντησαν και στις διασπαστικές τρίπλες της κυβέρνησης που μιλούσε για απολύσεις «μόνο» στους τεχνικούς και τους διοικητικούς: «Μολών Λαβέ, ή όλοι ή κανένας». Μετά το πέρας της Γενικής Συνέλευσης ακολουθεί μαχητική πορεία προς τη Βουλή.
Οι δέκα επόμενες μέρες είναι συγκλονιστικές. Χιλιάδες απεργοί σε κάθε αμαξοστάσιο, σε κάθε αφετηρία και στάση περιφρουρούν την απεργία τους και πετυχαίνουν να μην κυκλοφορήσει κανένα λεωφορείο.

Η κυβέρνηση αποφασίζει να χτυπήσει στις 2 Αυγούστου. Με νυχτερινές εφόδους τα ΜΑΤ καταλαμβάνουν τα αμαξοστάσια και παραμένουν εκεί. Στις 7 Αυγούστου ψηφίζεται η ιδιωτικοποίηση της ΕΑΣ στη Βουλή.
Παρόλα αυτά η απεργία δεν σταμάτησε. Στις 13 του μήνα οι εργαζόμενοι οργανώνουν οικονομική εξόρμηση για την ενίσχυση του απεργιακού ταμείου. Οι εργαζόμενοι που φεύγουν από τα διόδια, το αεροδρόμιο, τους σταθμούς των τρένων, το λιμάνι για τις διακοπές τους καταλαβαίνουν τι μάχη δίνουν οι απεργοί, οι οποίοι σε λίγες ώρες μαζεύουν εκατομμύρια δραχμές με τα κουπόνια. Το ίδιο συνεχίζεται σε όλη τη διάρκεια της απεργίας τους. Οι γυναίκες και τα παιδιά των απεργών παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτήν την προσπάθεια.

Η απεργία της ΕΑΣ εμπνέει όλους τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Είναι χαρακτηριστικό ότι πολλοί φούρνοι τους δίνουν ψωμί με αντάλλαγμα κουπόνια ενίσχυσης, αδιόριστοι εκπαιδευτικοί κάνουν εθελοντικά μαθήματα σε παιδιά απεργών, επιτροπές συμπαράστασης στήνονται παντού. Η Οργάνωση Σοσιαλιστική Επανάσταση (ΟΣΕ, από την οποία προέρχεται το ΣΕΚ) και η δεκαπενθήμερη τότε εφημερίδα της η Εργατική Αλληλεγγύη βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της συμπαράστασης.
Στις 18 Αυγούστου οι απεργοί συγκρούονται με τα ΜΑΤ στην Ακαδημίας ακινητοποιώντας τους ελάχιστους απεργοσπάστες και τα στρατιωτικά ΡΕΟ. Στις 20 Αυγούστου η Επιτροπή Συμπαράστασης της ΕΑΣ καλεί Παναττικό Συλλαλητήριο. Η Ομόνοια πλημμύρισε από 60 χιλιάδες εργαζόμενους και νεολαία παρόλο που η Αθήνα ήταν άδεια λόγω του καλοκαιριού. «Μαζί μας είναι όλη η Ελλάδα», το σύνθημα που βροντοφωνάζουν οι απεργοί.

Την επόμενη μέρα, 21 Αυγούστου, η κυβέρνηση προσπαθεί να βγάλει λεωφορεία από το Βοτανικό. Το αμαξοστάσιο μετατρέπεται σε πεδίο μάχης από τα ΜΑΤ. Χιλιάδες εργαζόμενοι καταφτάνουν από όλη την Αθήνα για να στηρίξουν την περιφρούρηση. Φορτηγό του Δήμου Αθήνας ξεφορτώνει ξύλα για τις φωτιές που άναβαν οι απεργοί, κάτοικοι από τη γύρω περιοχή δίνουν λεμόνια και βαζελίνη στους απεργούς για να αντιμετωπίσουν τα δακρυγόνα.

Θριαμβευτικά

Στις 28 Αυγούστου τα ΜΑΤ χτυπούν στο αμαξοστάσιο του Ελληνικού και συλλαμβάνουν 5 απεργούς, μεταξύ τους και τον πρόεδρο του Σωματείου, Α. Κολλά. Αμέσως, ξεκινούν δύο πορείες. Η πρώτη από το αμαξοστάσιο του Ελληνικού και η δεύτερη από την Ομόνοια με πανώ της ΕΦΕΕ και της ΟΣΕ, οι οποίες συγκλίνουν στη ΓΑΔΑ.

Το βράδυ οι διαδηλωτές είναι πολλές χιλιάδες και η κυβέρνηση αναγκάζεται να αφήσει ελεύθερους τους απεργούς. Η διαδήλωση επιστρέφει θριαμβευτικά στην Ομόνοια με κεντρικό σύνθημα «Τον δρόμο τον δείχνει η ΕΑΣ, κάτω η κυβέρνηση της Δεξιάς». Στις 31 Αυγούστου γίνονται νέες συγκεντρώσεις συμπαράστασης στα αμαξοστάσια του Ελληνικού και του Βοτανικού όπου συμμετέχουν ξανά μαζικά χιλιάδες.

Στις 12 Σεπτέμβρη οι απεργοί επιχειρούν να διαδηλώσουν στη Θεσσαλονίκη ενόψει της ομιλίας του Μητσοτάκη στη Διεθνή Έκθεση. Μαζί τους ενώνονται και δύο πούλμαν με εργάτες του Τσαούσογλου από τη Χαλκίδα. Το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης αναστέλλει την υποδοχή που τους είχε ετοιμάσει κάτω από την πίεση της κυβέρνησης που επέβαλε την απαγόρευση των πορειών.
Τα πούλμαν των απεργών σταματούν στη Λάρισα όπου γίνεται Γενική Συνέλευση. Οι εργαζόμενοι αποφασίζουν «όλοι τώρα στη Θεσσαλονίκη» παρά τις αντιρρήσεις και της δικής τους ηγεσίας. Ξεκινούν για Θεσσαλονίκη όπου λίγο έξω από την πόλη τους περιμένουν παραταγμένα τα ΜΑΤ. Το ΔΣ χωρίς να ρωτήσει τους απεργούς αποφασίζει την επιστροφή στην Αθήνα. Παρόλα αυτά, στη Θεσσαλονίκη γίνεται πορεία με πρωτοβουλία των φοιτητικών καταλήψεων και της ΟΣΕ. Πάνω από δύο χιλιάδες συμμετέχουν, ενώ τρεις μέρες μετά γίνεται ένα τεράστιο συλλαλητήριο καλεσμένο από το Εργατικό Κέντρο για συμπαράσταση στην ΕΑΣ.

Οι κινητοποιήσεις θα συνεχιστούν επί μήνες. Οι εργαζόμενοι ζητούν πίσω τη δουλειά τους αφού είναι πλέον απολυμένοι και την επανακρατικοποίηση της εταιρείας που βρίσκεται στα χέρια των ΣΕΠιτών, τους «νοικοκυραίους» κατά τον Μητσοτάκη.
Η συμπαράσταση συνεχίζεται. Στις 6 Οκτώβρη του ‘92  γίνεται μεγάλη συναυλία αλληλεγγύης στο γήπεδο της ΑΕΚ με 40 χιλιάδες κόσμο, ενώ στις 16 Ιούνη ‘93 οργανώνεται πορεία για να απελευθερωθούν οι φυλακισμένοι ΕΑΣίτες που βρίσκονται στις φυλακές Κορυδαλλού. Σε όλη τη διάρκεια των κινητοποιήσεων κυνηγήθηκαν δικαστικά πάνω από 200 εργαζόμενοι, ενώ τουλάχιστον 8 κλείστηκαν στις φυλακές.

Το παράδειγμα των εργαζόμενων στα λεωφορεία είναι φάρος. Τον «δρόμο της ΕΑΣ» ακολουθεί όλη η υπόλοιπη εργατική τάξη. Γίνονται απεργίες για το ασφαλιστικό, για την ιδιωτικοποίηση στη ΔΕΗ και τον ΟΤΕ, κανένας δεν μένει έξω από τη σύγκρουση. Η κυβέρνηση του Μητσοτάκη δεν μπορεί να λύσει ούτε τα εσωτερικά της προβλήματα και αναγκάζεται να καλέσει πρόωρες εκλογές στις 14 Σεπτέμβρη του 1993. Οι ΕΑΣίτες οργανώνουν μαζική συνέλευση και αποφασίζουν να γυρίσουν στα αμαξοστάσια το ίδιο βράδυ των εκλογών για να ξαναπιάσουν δουλειά.
Στις 10 Οκτώβρη η κυβέρνηση του Μητσοτάκη είναι παρελθόν. Κάτω από τα γραφεία της ΕΑΣ οι εργαζόμενοι πανηγυρίζουν την πτώση της ΝΔ και παίρνουν υπόσχεση από τον Ανδρέα Παπανδρέου ότι θα ξαναπιάσουν δουλειά σε ένα μήνα. Μόνο αυτό τους σταματάει για να μην πάνε αμέσως εκείνη την ώρα στα αμαξοστάσια.

Τελικά, μετά από 18 μήνες αγώνα, στις 23 Δεκέμβρη του 1993, οι ΕΑΣίτες είναι πίσω στα αμαξοστάσια τους νικητές! Γίνεται πορεία από τα γραφεία του Σωματείου μέχρι το αμαξοστάσιο της Π. Ράλλη όπου και βγαίνουν τα πρώτα λεωφορεία, οι οδηγοί σηκώνουν τις γροθιές τους ψηλά.

Η επανακρατικοποίηση της ΕΑΣ ήταν μια τεράστια νίκη όχι μόνο για το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα, αλλά για όλη την Ευρώπη. Τα εργαλεία που χρησιμοποίησαν οι απεργοί της ΕΑΣ για να φτάσουν στη νίκη είναι αυτά που έχουμε να αξιοποιήσουμε και σήμερα: Γενικές Συνελεύσεις, απεργιακές φρουρές, απεργιακό ταμείο, συμπαράσταση και απεργία διαρκείας μέχρι τη νίκη. Σήμερα ο Χρήστος Σταμούλος έχει πεθάνει και ο Ανδρέας Κολλάς είναι παρκαρισμένος στην ηγεσία της ΓΣΕΕ, αλλά οι «Σταμουλοκολλάδες» δίνουν ξανά τη μάχη σε κάθε αμαξοστάσιο της ΕΘΕΛ, του Μετρό, του ΗΛΠΑΠ, όλων των συγκοινωνιών. Και βέβαια η Εργατική Αλληλεγγύη είναι ξανά στο πλευρό τους πολύ πιο δυνατή από τότε. Μαζί μπορούμε να κάνουμε να έχουν την τύχη του Μητσοτάκη και ο Γ. Παπανδρέου και η τρόικα και τα σχέδιά τους.

 http://www.ergatiki.gr/