H δημοκρατία... ταμπουρώνεται




Διαβάστε ένα άρθρο - σχόλιο για τις αντιρατσιστικές νομοθετικές "καντρίλλιες" (συμμετοχή στις "Γνώμες" του NEWS 247)

Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και απάνθρωπο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία.

Είναι μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν οι κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν ενισχύουν τη βάρβαρη παρουσία του.

Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η παιδεία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει, ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια.

Μάνος Χατζηδάκις 

 Η όλη συζήτηση για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο δεν είναι μόνον μια κουβέντα με επικαιρικό πολιτικό ή/και παραπολιτικό ενδιαφέρον -στο μέτρο που φαίνεται ότι προκαλεί τριγμούς στη συνοχή του τρικομματικού κυβερνητικού σχήματος-, είναι, στην ουσία του, ένα ζήτημα που άπτεται του συνολικού αξιακού υποβάθρου και της ποιότητας λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών και μάλιστα μιας κοινωνίας κλονισμένης από το βάθος και την ένταση μιας πρωτόγνωρης κρίσης.

Εκτιμώ ότι η προώθηση και η τυχόν ψήφιση -αν και δεν φαίνεται πιθανή υπό τους παρόντες κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς- ενός υποτιθέμενου «αντιρατσιστικού» νομοσχεδίου θα υπέσκαπτε την ηθική υπεροχή της δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού και θα αποδεικνυόταν πολιτικά ατελέσφορη ενισχύοντας τον πολιτικό εξτρεμισμό και πιο συγκεκριμένα τη δυναμική του ναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής. Στις επόμενες γραμμές θα επιδιώξω να εξηγήσω το σκεπτικό μου.

Οι βασικές αντιρρήσεις που εγείρονται για την ψήφιση ενός νέου, αυστηρότερου αντιρατσιστικού-αντιφασιστικού νομοθετικού πλαισίου προκύπτουν από την αντίληψη, ότι, όταν η δημοκρατία καταφεύγει στην θέσπιση δρακόντειων διατάξεων περιορισμού της ελευθερίας του λόγου των αρνητών της, ακυρώνει η ίδια την ουσία της υιοθετώντας -έστω και «εν αμύνει»- τη λογική και τις πρακτικές των πολεμίων της.

Μια δημοκρατική, φιλελεύθερη πολιτεία οφείλει να προασπίζει χωρίς εκπτώσεις το θεμελιώδες δικαίωμα της ελευθερίας έκφρασης και της διάδοσης των ιδεών, όσο αποκρουστικές ή απεχθείς κι αν είναι αυτές. Η αξία της υπεράσπισης της ελευθερίας του λόγου αποκτά ακόμη πιο δυνατό συμβολισμό, ακριβώς, όταν δεν τίθεται υπό αίρεση γι’αυτούς που την αρνούνται. Ούτε είναι λογικό να θεσπίζονται διαφορετικές ποινές για το ίδιο αδίκημα, ανάλογα με τις πεποιθήσεις του θύτη ή την ταυτότητα του θύματος.

Μια κοινωνία, που με ευκολία εγκαταλείπει τις βασικές αρχές ισότητας, που στηρίζουν τον νομικό της πολιτισμό, για να αντιμετωπίσει με ευκαιριακό τρόπο συγκυριακά πολιτικά προβλήματα ή ακόμη και για να απομονώσει τους εχθρούς του δημοκρατικού πολιτεύματος και του κοινοβουλευτισμού, μπορεί εύκολα να γίνει έρμαιο της εκάστοτε συγκυρίας.

Μια δημοκρατία που ...«ταμπουρώνεται» πίσω από περίπλοκα νομικά κατασκευάσματα για να περιφρουρήσει το υποτιθέμενο κύρος των θεσμών της δείχνει αδυναμία και ανασφάλεια. Η δημοκρατία οφείλει -στον εαυτό της και τους πολίτες- να είναι ανοιχτή και ανεκτική, όχι φοβική και περιχαρακωμένη. Η δημοκρατία χρειάζεται την αυτοπεποίθηση που πηγάζει από την εφαρμογή της ισονομίας και της διαφάνειας, και όχι την έμφοβη ποινικοποίηση και τον διωγμό των αρνητών της.

Πέραν όμως των λόγων αρχής, υπάρχουν και σαφείς λόγοι πολιτικής στρατηγικής, για τους οποίους οι πολιτικές δυνάμεις του λεγόμενου «συνταγματικού τόξου» θα έπρεπε να αποφύγουν την ψήφιση ενός νόμου, που οι πολίτες θα θεωρούσαν ότι επιδιώκει να πλήξει τους μελανοχίτωνες νεοναζιστές της Χρυσής Αυγής. Μια τέτοια πρωτοβουλία θα «θυματοποιούσε» τους θρασύδειλους φουσκωτούς του Μιχαλολιάκου, οι οποίοι θα ενεδύονταν αίφνης τον μανδύα του καταδιωκόμενου «μάρτυρα» στα μάτια κάποιων οπαδών τους.

Μέρος της ισχύος του «ωστικού» κύματος, που ώθησε την εκρηκτική πολιτική άνοδο του ασυνάρτητου και νευρωσικού εθνοφυλετισμού των χρυσαυγιτών, οφείλεται στην εκτίμηση πολλών βαρύτατα πληγέντων από την κρίση συμπολιτών μας, ότι η Χρυσή Αυγή είναι το μόνο πραγματικά αντι-συστημικό κόμμα. Η εσκεμμένα προκλητική συμπεριφορά των «στελεχών» της εκλαμβάνεται από ένα μέρος του πληθυσμού ως αντισυμβατική στάση και αντισυστημική δράση.

 Αυτός ο χονδροκομμένος ψευδο-«ριζοσπαστισμός», που έλκει ένα μέρος των συμπολιτών μας, δεν αντιμετωπίζεται -σίγουρα- με νομικισμούς και απαγορεύσεις, αλλά με -χωρίς κι αυτό να αρκεί- προβολή, έκθεση και απογύμνωση. Δεν συμπαθώ ιδιαίτερα τον ιστορικισμό και τους εν πολλοίς αυθαίρετους ιστορικούς παραλληλισμούς, αλλά είναι ίσως χρήσιμη η υπόμνηση, ότι οι αντιρατσιστικοί νόμοι της δημοκρατίας της Βαϊμάρης και οι διώξεις των χιτλερικών ευνόησαν την προπαγάνδα του Χίτλερ, και πάντως δεν ανέκοψαν την άνοδο του στην εξουσία.

Η όποια πολιτική δυναμική -και ας μην εθελοτυφλούμε: η Χρυσή Αυγή έχει σαφώς πολιτική δυναμική- δεν αντιμετωπίζεται με νόμους, αντιμετωπίζεται με πολιτικές μάχες και αποτελέσματα στο πραγματικό πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό πεδίο. Οι... μουντζαχεντίν της πολιτικής ορθότητας ενισχύουν ασύγνωστα τους νεοναζί.

Ας μελετήσουν λίγο τα αποτελέσματα που είχε το -πάλαι ποτέ- πανίσχυρο στρατιωτικο-δικαστικο-πολιτικό κατεστημένο των κεμαλιστών στη γειτονική Τουρκία στην προσπάθεια του να ανακόψει με νόμους και διώξεις την άνοδο του -light- ισλαμισμού του Ερντογάν και ας βγάλουν τα συμπεράσματά τους...

Μέσα στην συχνά μεθοδευμένη και αποπροσανατολιστική «επικοινωνιακή καταιγίδα» και τον θόρυβο των ανούσιων μικροκομματικών σκοπιμοτήτων και αντεγκλήσεων διαφεύγει ενίοτε η ουσία και το αξιακό περιεχόμενο των θεμάτων που ανακύπτουν.

Μικρή -νομίζω- αξία έχει, αν με τη στάση του ο Σαμαράς επιχειρεί ταυτόχρονα μια επίδειξη ισχύος στους κυβερνητικούς του εταίρους και τον περιορισμό των από τα «δεξιά» απωλειών του, αν ο Βενιζέλος αναζητά εναγωνίως πεδίο πολιτικής «διαφοροποίησης» του φυλλορροούντος κόμματος του από τη Νέα Δημοκρατίας ή αν ο Κουβέλης είναι δέσμιος του ιδιότυπου πολιτικού «γεροντοκορισμού» της -όχι και τόσο πια- «ανανεωτικής» αριστεράς.

Το ζήτημα είναι πρωτίστως και θεμελιωδώς αξιακό για τη δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό. Θα το (ξανα)θέσω όπως και παλαιότερα : Η δημοκρατία είναι πολίτευμα δύσκολο και ευαίσθητο. Είναι μια διαρκής άσκηση ελευθερίας, μια καθημερινή μάχη με τις προκαταλήψεις μας. Η ανεκτικότητα την τρέφει, δεν την υπονομεύει. Η ελευθερία έκφρασης που εκχωρεί στους αρνητές της ποτίζει και δεν πριονίζει τις ρίζες της. Η ηθική της υπεροχή πηγάζει και αποδεικνύεται από την ανοχή στους πολεμίους της και την αυστηρότητα στους λειτουργούς της

( Η κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας και η ταχεία και δίκαιη δικαστική διεκπεραίωση ορισμένων «διαβόητων» περιπτώσεων διαφθοράς πολιτικών προσώπων και κρατικών αξιωματούχων θα προσέφερε πολύ περισσότερα στην ανάσχεση της δυναμικής της Χρυσής Αυγής από οιονδήποτε «αντιρατσιστικό νόμο»).

Η ήττα της... «ταμπουρωμένης» πίσω από νομικισμούς δημοκρατίας υπογράφεται, όταν οι δηλωμένοι πολέμιοι της επιβάλλουν την ηθική τους ατζέντα, όταν αναγκαζόμασθε (ή νομίζουμε ότι αναγκαζόμασθε) να μετέλθουμε των δικών τους μεθόδων για να τους πλήξουμε, με την ψευδαίσθηση ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Πηγή
ΤΗΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΑΡΘΡΩΝ ΕΧΕΙ Ο ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ Η ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ.
ΑΡΘΡΑ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΝΑ ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΩΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ ΜΑΣ.


 
ΚΟΡΥΦΗ
ΟΡΟΙ ΧΡΗΣΗΣ | ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ | Copyright © 2011 | 0sy-driver