Στον πίνακα πάνω βλέπετε την μελλοντική βελτίωση που πρόκειται να γίνει σε 15 - και μόνο - γραμμές του ΟΣΥ. Οι υπόλοιπες 206 γραμμές του ΟΣΥ θα συνεχίσουν με ....τα ίδια χάλια!
Πηγή parapolitikα.gr Τα υπόλοιπα .... δικά μου
«Είμαι ένα τρένο μ’ άδεια βαγόνια, που πάει κι έρχεται…»
Τι συμβαίνει πραγματικά και το τρένο πάει και έρχεται στη Σίνδο με άδεια βαγόνια;
Τι φταίει και ποιος θα δώσει εξηγήσεις για αυτό;
Ποιος θα πλήρωση τις άσκοπες μετακινήσεις του τρένου;
Εμείς απλός σήμερα θέτουμε ερωτήματα, τις απαντήσεις ας τις δώσουν εκείνοι που έχουν την ευθύνη λειτουργίας αυτής της υπηρεσίας.
Τι λένε ΟΣΕΘ-ΟΑΣΘ και υπουργείο Μεταφορών;
Ο τίτλος είναι δανεισμένος από το τραγούδι «Έλα» Μουσική: Βασίλης Παπακωνσταντίνου Στίχοι: Αντρέας Πανταζής
Χρήστος Γιαννακίδης
ΜΜΜ για πολίτες τρίτης κατηγορίας
Πέτρος Κατσάκος https://www.rosa.gr
Κάθε πρωί, χιλιάδες άνθρωποι στην Αθήνα ζούμε την ίδια μικρή ταπείνωση. Σπρώξιμο για να μπουμε σε ένα βαγόνι που έχει ήδη ξεπεράσει τα όριά του, αγωνία μήπως αργήσουμε ξανά στη δουλειά, κουρασμένα βλέμματα που ζητούν απλώς το αυτονόητο. Αξιοπρέπεια στη μετακίνηση. Αυτό που συμβαίνει καθημερινά στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς της πρωτεύουσας δεν είναι μια «αναπόφευκτη δυσλειτουργία». Είναι το αναμενόμενο αποτέλεσμα της συστηματικής υποχρηματοδότησης και της πολιτικής αδιαφορίας για τις ανάγκες των πολιτών. Όταν το μετρό μετατρέπεται σε αργοκίνητο λεωφορείο, όταν οι καθυστερήσεις γίνονται κανόνας και ο συνωστισμός καθημερινό μαρτύριο, το πρόβλημα δεν είναι «τεχνικό». Είναι βαθιά πολιτικό.
Η Αθήνα έγινε μια πόλη όπου ο εργαζόμενος, ο φοιτητής, ο ηλικιωμένος, ο γονιός με παιδί στο καρότσι, αντιμετωπίζονται σαν δευτερεύοντες. Ο χρόνος τους θεωρείται αναλώσιμος και η κούρασή τους αόρατη.
Κάθε φορά που η κυβέρνηση μιλά για «αναβάθμιση» των ΜΜΜ, στην πράξη βλέπουμε το αντίθετο. Περικοπές στα δρομολόγια, έλλειψη προσωπικού, γηρασμένο τροχαίο υλικό και μια μόνιμη κουλτούρα πρόχειρης διαχείρισης. Το αποτέλεσμα το ζει ο κόσμος καθημερινά στα γεμάτα βαγόνια, στις στάσεις όπου περιμένεις τριπλάσιο χρόνο από τον προβλεπόμενο, στις μετακινήσεις που γίνονται βασανιστήριο.
Η υποβάθμιση των ΜΜΜ δεν είναι τεχνική ανεπάρκεια. Είναι πολιτική επιλογή που βάζει το δημόσιο αγαθό σε δεύτερη μοίρα. Όχι γιατί «δεν υπάρχουν χρήματα», αλλά γιατί δεν υπάρχουν προτεραιότητες που βάζουν τον άνθρωπο πάνω από το κόστος. Οι πολίτες δεν ζητάμε πολυτέλειες ζητάμε αξιοπιστία, ασφάλεια και σεβασμό. Ζητάμε να φτάνουμε εγκαίρως στη δουλειά μας χωρίς να στοιβαζόμαστε και χωρίς να αντιμετωπιζόμαστε ως παρίες ενός συστήματος που μας βλέπει σαν πελάτες τρίτης κατηγορίας.
