Tης Ολγας Σελλα
Εντυπωσιάστηκα χθες, σε μία από τις πρωινές ενημερωτικές εκπομπές.
Στο στούντιο ήταν τρεις πολιτικοί και στο παράθυρο ο πρόεδρος των τεχνικών της ΟΑΣΑ-ΟΣΥ, των μπλε λεωφορείων δηλαδή.
Εβλεπα το εντελώς αντίθετο απ’ ό,τι έχουμε έως τώρα συνηθίσει στους δημόσιους «διαλόγους».
Ο κ. Απόστολος Ραφτόπουλος, καλό είναι να θυμόμαστε μερικά ονόματα, μιλούσε ήρεμα, χωρίς βαρύγδουπες κορώνες άλλων εποχών, με επιχειρήματα, και, κυρίως, με διάθεση συνεννόησης.
Α, είχε και κάτι άλλο σημαντικό η παρουσία του. Είχε συνείδηση ότι η δουλειά των εργαζομένων στο σωματείο που εκπροσωπεί έχει άμεση συνάφεια με την απρόσκοπτη λειτουργία της καθημερινής ζωής.
Στ’ αλήθεια μου φαινόταν απίστευτο. Και αμέσως μετά σκέφτηκα ότι έχουμε εθιστεί τόσο πολύ στους «ρόλους» που πολύ καλά παίζουν και οι δύο πλευρές της καθημερινής σύγκρουσης, που χθες ο άλλης κοπής συνδικαλιστής μάλλον άφησε άφωνους και τους πολιτικούς με τους οποίους είχε κληθεί να συνομιλήσει.
Ο πρόεδρος των τεχνικών της ΟΑΣΑ-ΟΣΥ, ίσως χωρίς να το γνωρίζει, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «ο καλός άνθρωπος της Αθήνας», κατ’ αναλογίαν με το έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ «Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν». Τι σημαίνει αυτό; Οτι παραβλέπει το στενό ατομικό συμφέρον και επιδιώκει να υπηρετήσει το καλό για τους άλλους. Και το κυριότερο, ότι επιλέγει να διαφοροποιηθεί από την τρέχουσα πρακτική και φρασεολογία των συνδικαλιστών, αλλά και των πολιτικών.
Κάπως έτσι φαντάστηκε τον δυσεύρετο καλό άνθρωπο και ο Μπέρτολντ Μπρεχτ στο έργο που παίζεται ήδη στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Ενας και μόνος καλός άνθρωπος βρίσκεται όλος κι όλος στο φανταστικό Σετσουάν. Και σ’ εκείνη τη φανταστική πόλη υπήρχε διαφθορά, ανέχεια, πονηριά, πλούτος, φτωχοί και πλούσιοι. Ομως, εκείνη η μοναδική καλή στο Σετσουάν, η Σεν Τε, δείχνει να εμπιστεύεται τους ανθρώπους, να σκέφτεται μόνο πώς θα ανακουφίσει το βάρος του καθενός κι ας βλέπει το άλλο της μισό την εκμετάλλευση και την κοροϊδία που υφίσταται από τους πάντα παρόντες επιτήδειους.
Πρώτη φορά είδα τον πρόεδρο των τεχνικών της ΟΑΣΑ-ΟΣΥ, και δεν έχω ιδέα ούτε ποιες είναι οι πολιτικές του απόψεις ούτε πόσο μεγάλες μάχες έδωσε στο σωματείο του ούτε πώς κατάφερε να πείσει τους συναδέλφους του. Οπως φαίνεται, όμως, τους έπεισε. Και έδωσε σε όλους εμάς ένα μεγάλο μάθημα. Οτι πουθενά δεν οδηγεί όταν ακολουθούμε το τρέχον συγκρουσιακό σκηνικό της πολιτικής, ότι τελικά κανένας δεν κερδίζει από τις κραυγές και τους αφορισμούς, κανείς δεν βοηθιέται να σκεφτεί λίγο παραπάνω από τους ακραίους λαϊκισμούς, που πλεονάζουν στον ιδιωτικό και τον δημόσιο λόγο.
Το είδαμε στο θέατρο, το επιβεβαιώσαμε στην αληθινή ζωή: αυτό που κυρίως χρειαζόμαστε είναι φωνές που δεν ακολουθούν την πεπατημένη.
Γιατί είναι οι μόνες που μπορούν να μας ξυπνήσουν...
http://www.kathimerini.gr
ΤΗΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΑΡΘΡΩΝ ΕΧΕΙ Ο ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ Η ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ.
ΑΡΘΡΑ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΝΑ ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΩΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ ΜΑΣ.
tag"s
ΣΩΜΑΤΕΙΑ
