Ο καθένας κλείνεται όλο και πιότερο στο κάστρο των συμφερόντων του!



Η ποιότητα ζει σε κατάσταση σκλαβιάς...

Του Ηλία Τσάπε, φιλολόγου

Ακόμα και στα χρόνια μας που η κρίση σαν ωρολογιακή βόμβα απειλεί ακόμα και την εθνική μας υπόσταση, οι Έλληνες εργαζόμενοι στο Δημόσιο και αλλού, πολίτες ή πολιτικοί, δεν έχουν συνειδητοποιήσει την ανάγκη αλλαγής πλεύσης και στάσης στο χώρο ευθύνης τους.

Είναι, γενικά, παρατηρημένο ότι οι άνθρωποι μονοιάζουν μπρος στον κοινό κίνδυνο. Στη χώρα αυτή – και ιδίως στον τόπο μας με την πολύπλευρη υστέρηση – συμβαίνει, στις μέρες μας, το ακριβώς αντίθετο.

Ο καθένας κλείνεται όλο και πιότερο στο κάστρο των συμφερόντων του - προσωπικών, κομματικών, εργασιακών - και βαυκαλίζεται με την ιδέα ότι αυτός μπορεί να σωθεί ή να ευτυχεί, όταν γύρω του καταρρέουν τα πάντα.

Οι εγωπαθείς δε βλέπουν ούτε καν τη μύτη τους. Δε βλέπουν, δηλαδή, τον εαυτό τους με τον αρρωστημένο συναισθηματισμό που ανέκαθεν υπήρχε μέσα τους, σήμερα, όμως, με τις νέες συνθήκες εκδηλώνεται ανεξέλεγκτα.

Ο φθόνος, η κακότητα, η μικροπρέπεια, η ρουφιανιά, η ηλιθιότητα συνθέτουν την ψυχολογία των ανθρώπων του εργασιακού μικρόκοσμου δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα άρνησης επικίνδυνης για τα εργασιακά δεδομένα.

Σ’ όποιο χώρο εργασίας κι αν είσαι μη δουν οι επαναπαυμένοι, οι βολεμένοι ότι…διαφέρεις!

Μη σε δουν να αγαπάς το αντικείμενο της δουλειάς σου! Και επαγρυπνούν, όταν κρατάς «σημαία εργατικότητας» στα χέρια σου. «Κάνε ό,τι κάνω» είναι το σύνθημα ακόμα και στον ιδιωτικό τομέα.

Και το ίδιο συμβαίνει δυστυχώς και στο επίπεδο των κοινωνικών σχέσεων προκαλώντας μιαν ανείπωτη ισοπέδωση στην ανθρώπινη συμπεριφορά. Αν κάποιος ξεφεύγει από την πεπατημένη ή αρνείται να γίνει μέρος επαχθές του συνόλου, γίνεται στόχος ή ο «κακός» στο χώρο εργασίας του.

Συμμαχούν τότε οι επιθυμούντες τη στασιμότητα, επιστρατεύουν ακόμα και καλοθελητές, εκτός χώρου εργασίας, οι καλοζωϊσμένοι και κακεντρεχείς, για να εξοντώσουν τον … εχθρό. Αυτόν που «χαλάει την πιάτσα», αυτόν που ονειρεύεται να αλλάξει επιτέλους η ζοφερή εργασιακή πραγματικότητα. Είναι τόση δε η λύσσα τους συχνά που η ηθική εξόντωση των αξιοπρεπών και… γραφικών, συνήθως και μοναχικών, είναι στόχος και ανάγκη αδήριτη!

 Συχνά τα καταφέρνουν, άλλοτε όχι. Με την ανοχή ή και με τη συνεργασία, φυσικά, των διοικητικών ή και…πολιτικών προϊσταμένων τους που δε θέλουν ν’ αλλάξει η μεσαιωνική εργασιακή πραγματικότητα στη χώρα μας. Γιατί τον αξιοπρεπή, τον «επαναστάτη» εργαζόμενο δεν τον στηρίζει δυστυχώς κανείς. Ούτε και η Διοίκηση. Ούτε και οι λοιποί έντιμοι εργαζόμενοι, οι «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα» που συχνά …ακολουθούν ή επιβάλλουν στον εαυτό τους τη «σιωπή των αμνών».

Κάποτε, μάλιστα, βλέπεις πολιτικούς προϊσταμένους απορροφημένους σε τόσες μέριμνες που αδυνατούν να τα δουν όλα, αλλά κι όταν τα βλέπουν δειλιάζουν κι αυτοί να τα αντιμετωπίσουν. ‘Ολοι ξέρουν πόσο επώδυνο είναι να τα βάζεις με το μικρόκοσμο πράγμα που, επιπλέον, σημαίνει και…απώλεια ψήφων. Εξάλλου έχει παγιωθεί η στάση τού… «νίπτω τας χείρας» ή «άσε τον άλλο να βγάλει μόνος του το φίδι από την τρύπα αφού πήγαινε γυρεύοντας» ή «να τον φάνε τα φίδια αφού τα ΄βαλε μαζί τους» και άλλα. Την υποχρέωσή τους οι ανώτεροι να επεμβαίνουν υπέρ των νομίμων και δεόντων και της ηθικής συχνά την παραβλέπουν. Κάνουν δηλαδή με άλλα λόγια τα …«στραβά μάτια». Γιατί υπερέχουν οι φιλίες, οι γνωριμίες, οι ψήφοι, το «σύστημα».

Δεν έχει σημασία αν ο τάδε εργαζόμενος είναι βουτηγμένος στη δουλειά και φέρνει ποικίλα οφέλη στο χώρο ευθύνης του. Ο προσωπικός φθόνος των φαύλων υπαλλήλων, τα κόμπλεξ που κουβαλάνε, με ρίζες ρωμαϊκές, οθωμανικές νεοελληνικές και κομματικές – ακόμα και την ώρα του κινδύνου - είναι υπεράνω της πατρίδας και της εντιμότητας και της εργατικότητας. Είναι δε τόσο τυφλός ο εγωισμός τους που αδυνατούν να εκλογικεύσουν το μικρόκοσμό τους ώστε να δουν τα όρια της εργασιακής τους ανηθικότητας.

Ακόμα και την ώρα της κρίσης – το τονίζω διαρκώς, επιτρέψτε μου- ο καθένας θέλει να κάνει τη…δουλίτσα του, «το κομμάτι του», να ικανοποιήσει τον αρρωστημένο ψυχισμό του. Σ’ όποια θέση κι αν βρίσκεται, ψηλά ή χαμηλά, βρίσκει τον μπελά του ο άνθρωπος που έχει όνειρα και «εύγλωττη» ποιότητα. Γιατί, σήμερα, το μέγιστο αμάρτημα είναι να «ξεχωρίζεις». Να μιλάς για ιδέες, για αξίες, για ευπρέπεια, στο χώρο εργασίας, και ήθος. Κανένα πρόβλημα, όμως, αν κυκλοφορείς με … δωδεκάποντο τακούνι – το είδαμε κι αυτό σε χώρο εργασίας που έχει να κάνει με το βιβλίο και τον πολιτισμό! - ή αν η αμφίεσή σου και η εν γένει εξωτερική σου εμφάνιση είναι προκλητική! Ο εργασιακός μικρόκοσμος με τις άπειρες εκδηλώσεις του, αφεντεύει σ’ αυτή τη χώρα ενώ η ποιότητα ζει σε κατάσταση σκλαβιάς.

Είναι λυπηρό, προσέτι, και εξοργιστικό να βλέπεις νεοπροσληφθέντες και νεοπροσληφθείσες των εξακοσίων ευρώ να δηλώνουν με θρασύτητα άμετρη ότι μόνον για τα…χρήματα δουλεύουν ενώ η μόδα που… λανσάρουν στο χώρο εργασίας να παραπέμπει στη «νύχτα» και όχι στα έργα της ημέρας. Το «φαίνεσθαι» σε όλο του το μεγαλείο ενώ το «είναι» απουσιάζει απελπιστικά. Η αχαριστία και η αγνωμοσύνη στα ύψη, όταν τόσοι άνεργοι υπάρχουν γύρω μας και τόση δυστυχία.

 Αλλά η «τσοκαρία», κυριολεκτική ή μεταφορική, αρσενική ή θηλυκή υπάρχει παντού. Το παράδοξο είναι πως οι μολυσματικές αυτές μονάδες ή ομάδες αποτελούν «μειοψηφία». Αλλά η δύναμή τους είναι «τεράστια» Και οι λίγοι παίρνουν με το μέρος τους τους πολλούς. Και κηρύσσουν αδιάκοπο ψυχολογικό πόλεμο σ’ εκείνους που ονειρεύονται να ’ρθει ξανά η απλότητα και η εργασιακή άνοιξη σ’ αυτή τη χώρα. Όμως, του εργασιακού μικρόκοσμου ή υπόκοσμου μοναδική έγνοια είναι να εξοντωθεί το «αντίπαλον δέος» ή να φύγει τελικά ο ενοχλητικός από το εργασιακό «μαντρί» τους.

Ως τότε, βέβαια, όσοι ανήκουν στην ανωτέρω μειοψηφία, μεταγγίζουν - ερήμην της διοίκησης ή και με τις ευλογίες της - όλη τη νευρική ένταση ή την κακότητα, που έχουν μέσα τους συσσωρευμένη, σε ανθρώπους που το «λάθος» τους είναι να είναι τίμιοι και εργατικοί. Είναι δε τόσο ανενόχλητος ο μικρόκοσμος αυτός ώστε φτάνεις στο σημείο να σκεφτείς ότι υπάρχει όχι μόνον με την ανοχή του συστήματος αλλά και με την καθοδήγησή του. Ώστε η «επαναστατημένη» ποιότητα που μπορεί να στηλιτεύσει τα κακώς κείμενα να είναι στην άκρη ή και θαμμένη εσαεί. Κι έτσι οι «έξυπνοι» του συστήματος να ελέγχουν αδιάκοπα τους εργαζόμενους και το «έχει» των σκλάβων.

 Δυστυχώς αυτή η χώρα είναι γεμάτη σκιές. Με την ορεσίβια νοοτροπία της «στάνης» που ακόμα διαβιοί και στη Θεσπρωτία και την κρατά αγκυλωμένη στο παρελθόν και τη στασιμότητα. Παρέα με την «καμπίσια», την «επίπεδη» δηλαδή νοοτροπία του βολέματος, όπου έχουν κατασκηνώσει, όλοι όσοι αγαπούν την καλοπέραση, το φασισμό της σιωπής και την τυραννία.

Έξοδος, όμως, από την κρίση, ανάπτυξη και πρόοδος σ’ αυτή τη χώρα δε θα υπάρξει, αν δεν αλλάξει η νοοτροπία και η επιβαρυμένη ψυχολογία τού Έλληνα πολίτη. Αν δε πολεμήσουμε αρνητικές συμπεριφορές και ελαττώματα που βλέπουμε στον εαυτό μας ή γύρω μας. Το υπαρξιακό μας πρόβλημα δεν αίρεται με ευχολόγια και προσευχές. Και για να μη ξεχνιόμαστε, ερωτώ τους αρμόδιους άρχοντες αν η ως άνω «τσοκαρία» που όταν είναι στην εκπαίδευση χρησιμοποιεί απαράδεκτο υβρεολόγιο απέναντι σε μαθητές και όταν είναι στο Δημόσιο επιδεικνύει εξεζητημένες στάσεις και συμπεριφορές, πρέπει να υποχρεωθεί σε προσήκουσα συμπεριφορά ή να πάει στο σπίτι της.

Αν συνεχίσουμε να περπατάμε στα χνάρια των προηγούμενων δεκαετιών, που υπονόμευσαν το μέλλον αυτής της χώρας, το βέβαιο είναι ότι θα πτωχεύσουμε οικονομικά και πνευματικά, σε βαθμό επικίνδυνο. Θα αναζητήσουμε τότε τους «σοφούς» αλλά δε θα τους βρούμε. Αυτούς δηλαδή στους οποίους τώρα επιβάλλουμε σιωπή, τους έχουμε υπό επιτήρηση και τους περιθωριοποιούμε ή τους γερνάμε πριν από την ώρα τους.

Πηγή
ΤΗΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΑΡΘΡΩΝ ΕΧΕΙ Ο ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ Η ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ.
ΑΡΘΡΑ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΝΑ ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΩΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ ΜΑΣ.


 
ΚΟΡΥΦΗ
ΟΡΟΙ ΧΡΗΣΗΣ | ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ | Copyright © 2011 | 0sy-driver